دی اچ سی پی سرور

به میزبان در هر شبکه می توان آدرس IP را به صورت دستی یا پویا اختصاص داد. در یک شبکه خانگی کوچک که دارای 2 یا 3 رایانه است، می توانیم آدرس های IP را به صورت دستی اختصاص دهیم اما تصور کنیم شبکه ای دارای صد ها کامپیوتر است و شما باید آدرس های IP را به همه آن ها اختصاص دهید. این می تواند برای مدیران شبکه یک کابوس باشد! هیچ دو میزبانی نمی تواند آدرس IP یکسانی داشته باشد و اختصاص آدرس IP دستی آن ها می تواند منجر به خطا و سردرگمی شود. بنابراین، برای حل این مشکل سرویس DHCP مورد نیاز است. DHCP برای ساده سازی اختصاص آدرس های IP در یک شبکه مورد نیاز است. بنابراین، بیایید با این پست کمی در مورد سرویس DHCP اطلاعات کسب کنیم.

تجارت سرور پارسه ارائه دهنده تخصصی سرور اچ پی و تعمیرات سرورهای اچ پی در ایران

سرویس DHCP چیست؟

پروتکل پیکربندی میزبان پویا یا Dynamic Host Configuration Protocol که به اختصار DHCP نامیده می شود یک پروتکل مدیریت شبکه است که برای خودکار سازی فرآیند پیکربندی دستگاه ها در زمینه آدرس های IP استفاده می شود، بنابراین به آن ها امکان می دهد از خدمات شبکه مانند DNS ،NTP و هر پروتکل ارتباطی مبتنی بر (پروتکل) UDP یا TCP استفاده کنند. یک سرور DHCP به صورت پویا یک آدرس IP و سایر پارامتر های پیکربندی شبکه را به هر دستگاهی در شبکه اختصاص می دهد تا بتواند با سایر شبکه ها نود ها توسط IP ارتباط برقرار کند. DHCP پیشرفت پروتکل قدیمی ای به نام BOOTP است.
سرویس DHCP اختصاص دادن آدرس IP را تسهیل می کند و کار مدیر شبکه را کاهش می دهد. علاوه بر آدرس آی پی، DHCP همچنین زیر شبکه های Subnet، درگاه (Gateway) پیش فرض و آدرس سرور نام دامنه (DNS) و سایر پیکربندی ها را به میزبان اختصاص می دهد و با این کار وظیفه مدیر شبکه را آسان می کند.

اجزای DHCP

• DHCP Server: به طور معمول یک سرور یا روتر است که اطلاعات پیکربندی شبکه را در خود نگه می دارد.
• DHCP Client: این یک گره (Node) است که اطلاعات پیکربندی را مانند هر رایانه یا موبایلی از سرور دریافت می کند.
• DHCP Relay Agent: اگر فقط یک سرور DHCP برای چندین شبکه دارید، DHCP Relay Agent موجود در هر شبکه درخواست DHCP را به سرور ها هدایت می کند. زیرا بسته های DHCP نمی توانند از طریق روتر عبور کنند. از این رو، Relay Agent مورد نیاز است تا سرور های DHCP بتوانند درخواست از همه شبکه ها را کنترل کنند.
• IP address pool: شامل لیستی از آدرس های IP است که برای انتساب به مشتری در دسترس است.
• Subnet Mask: یک عدد 32 بیتی است که با تنظیم Host ID به صورت 0 و Network ID به صورت 1 ایجاد می شود. به این ترتیب Subnet Mask آدرس IP را به آدرس های شبکه و میزبان جدا می کند.
• Lease Time: مدت زمانی است که آدرس IP برای مشتری در دسترس است. پس از این زمان مشتری باید آدرس IP را تمدید کند.
• Gateway Address: آدرس gateway به میزبان اطلاع می دهد که محل اتصال به اینترنت کجاست.

DHCP سرور چیست و چگونه کار میکند ؟

اصطلاح DHCP بر گرفته از Dynamic Host Configuration Protocol است. وظیفه اصلی DHCP اختصاص دادن IP Address به کلاینت های شبکه به صورت اتوماتیک می باشد. از DHCP برای زمانی استفاده می شود که تعداد کلاینت های موجود در شبکه در مقیاس زیادی قرار داشته باشد و به عنوان مدیر نخواهید برای تنظیم IP Address هر کامپیوتر به محل آن مراجعه کنید.

سرور  (DHCP) به ما در آدرس‌دهی به کامپیوترها و دستگاه‌هایی که قصد دارند به شبکه متصل شده و از منابع تحت شبکه استفاده کنند کمک می‌کند. اگر تصمیم بگیرید فرآیند آدرس‌دهی به دستگاه‌ها را به شیوه ایستا یا همان دستی انجام دهید، مجبور هستید محاسبات دقیقی انجام دهید تا آدرس‌های منحصر به فردی به دستگاه‌ها تخصیص پیدا کند و دو دستگاه آدرس آی‌پی یکسانی نداشته باشند.

البته در برخی موارد همچون پیکربندی سرورها مجبور هستیم از آدرس‌های ایستا استفاده کنیم، اما در مورد دستگاه‌های کلاینت و به ویژه دستگاه‌هایی که قرار است بدون انجام کار خاصی به شبکه و اینترنت متصل شوند ما از پروتکل DHCP  استفاده می‌کنیم.

نحوه‌ی عملکرد DHCP

سرور DHCP یک رنج آی‌پی در اختیار دارد که می‌تواند از بین آن‌ها اقدام به تخصیص آدرس آی‌پی به کلاینت‌های موجود در شبکه کند، به عنوان مثال رنج آدرس ۱ تا ۲۵ در اختیارDHCP قرار می‌گیرد (این اعداد کاملا فرضی بوده و آدرس آی‌پی نیستند)
حال دستگاهی در شبکه روشن می‌شود که به یک آدرس آی‌پی احتیاج دارد، این دستگاه از وجود سرور DHCP در این شبکه بی‌خبر است، به همین علت یک بسته تحت عنوان (Discovery) را به صورت Broadcast روی شبکه ارسال می‌کند (یعنی این بسته را برای تمام میزبان‌های موجود در شبکه می‌فرستد)

در مرحله‌ی بعد سرور DHCP به عنوان پاسخ بسته‌ی (Offer) را ارسال می‌کند، این بسته شامل IP و Default Gateway خواهد بود و به دست ماشین اول (دستگاهی که IP درخواست کرده بود) می‌رسد.
سپس ماشین اول با دریافت این بسته اقدام به بررسی آن می‌کند و درصورتی که امکان استفاده از آن IP را داشت یک بسته تحت عنوان (Request) برای سرور دی‌اچ‌سی‌پی ارسال می‌کند و در نهایت سرور نیز با ارسال یک تاییدیه (ACK) به ماشین اول این آی‌پی را به آن تخصیص می‌دهد.

هنگامی که یک IP توسط سرور DHCP به یک میزبان تحویل داده می‌شود، از لیست آی‌پی‌های موجود حذف شده و تا مدت زمان خاصی که اصطلاحا آن را Lease duration می‌نامند در اختیار آن میزبان خواهد بود، در صورتی که این دستگاه برای مدت زمان بیشتری به آی‌پی احتیاج داشته باشد می‌تواند درخواست تمدید ارسال کرده و از انقضای زمان پس گرفتن آدرس آی‌پی جلوگیری کند، در غیر این‌صورت DHCP این آی‌پی را پس گرفته و می‌تواند آن را در اختیار ماشین دیگری قرار دهد.
DHCP به خودی خود یک ابزار مدیریت شبکه است که برای استفاده در شبکه‌هایی که روی بستر TCP و IP پیاده‌سازی شدند مورد استفاده قرار می‌گیرد. به صورت کلی DHCP پروتکلی است که مسئولیت مدیریت و پیکربندی آدرس‌های IP در داخل یک شبکه را بر عهده دارد. گرچه مسئولیت رسیدگی و پیکربندی Gateway، DNS و Subnet Maskهای درست برای هر دستگاه در شبکه نیز برعهده DHCP است.
به صورت کلی سرور DHCP مسئولیت اختصاص دادن IP درست و معتبر و دیگر تنظیمات بدون دخالت یک مدیر متخصص IT را بر عهده دارد. در محیط‌های کاری کوچک و البته خانه‌ها سرور DHCP می‌تواند روتر (Router) باشد اما در محیط‌های کاری بزرگتر می‌تواند یک کامپیوتر و حتی یک سرور باشد.

مزایا و معایب استفاده از سرور دی اچ سی پی

از جمله مزایای به کارگیری از این سرویس عبارتند از:
تخصیص آی‌پی خودکار به کلاینت‌ها
سرعت بالای تخصیص آی‌پی‌ها
کاهش تداخل میان آی‌پی‌ها

همچنین به کارگیری این سرویس برای مکان‌هایی که افراد مختلفی در آن حضور داشته و ثابت نیستند بسیار عالیست، اما در کنار تمام مزایایی که دارد می‌توند معایبی نیز به همراه داشته باشد، به عنوان مثال:
عدم وجود یک آی‌پی ثابت و همیشگی برای کلاینت‌ها
افزایش احتمال حمله‌ی DHCP Spoofing به شبکه
هزینه‌ی تهیه و نگهداری سرور مناسب برای DHCP
هرچند این سرویس تا حد بسیار زیادی از بروز تداخل IP جلوگیری می‌کند، اما این احتمال وجود دارد که خود دی اچ سی پی نیز تحت شرایطی خاص (به عنوان مثال تنظیم و پیکربندی نادرست خود سرور) باعث بروز IP Conflict (تداخل آدرس آی‌پی) در شبکه شود، در چنین شرایطی کافیست یکبار دستگاه کلاینت را خاموش و مجددا روشن کنید تا این مشکل برطرف شود (هرچند اگر این کار را نیز انجام ندهید DHCP می‌تواند به صورت خودکار آن را برطرف کند) اما اگر این مشکل همچنان با ری‌استارت حل نشد باید به فکر تعمیر سرور DHCP خود باشید!

مزایای DHCP

•    اجرای آن آسان است و اختصاص آدرس های IP اختصاصی دقیق
•    بدون نیاز به پیکربندی دستی آدرس IP؛ صرفه جویی در وقت و کم شدن بار کاری برای مدیران شبکه
•    تکالیف تکراری یا نامعتبر IP وجود ندارد و عدم تضاد آدرس IP
•    یک مزیت بزرگ برای کاربران تلفن همراه؛ آپدیت شدن پیکربندی های معتبر جدید هنگام تغییر شبکه به طور خودکار

معایب DHCP

•    از آنجا که سرور های DHCP هیچ سازوکار مطمئنی برای احراز هویت مشتری ندارند بنابراین هر سرویس گیرنده جدید می تواند به شبکه بپیوندد. این خطرات امنیتی مانند دادن آدرس IP به مشتریان غیر مجاز و تخلیه آدرس IP از سرویس گیرنده های غیرمجاز را به همراه دارد.
•    اگر شبکه فقط یک سرور DHCP داشته باشد، سرور DHCP می تواند یک نقطه خراب شود.
•    استفاده از شیوه broadcast و کند بودن سرویس.

کاربرد های سرویس DHCP

داده های پیکربندی ارسال شده توسط سرور DHCP و مقادیر کلیدی
یک سرور DHCP داده های پیکربندی را بر اساس سیاست های مدیر به مشتری درخواست کننده می دهد. پارامتر های متداول شبکه (که بعضاً به آن “گزینه های DHCP” نیز گفته می شود) شامل ماسک زیر شبکه، روتر، سرور نام دامنه، نام میزبان و نام دامنه است.
از آنجا که مشتری متقاضی هنگام پیوستن به شبکه آدرس IP ندارد، درخواست را پخش می کند. بنابراین پروتکل در مراحل اولیه ارتباطات IP استفاده می شود. اگر از چنین پروتکل پویایی برای دریافت آدرس IP استفاده نشده باشد، مشتری باید از یک آدرس IP از پیش تعریف شده به نام “static IP address” استفاده کند که به صورت دستی در رابط شبکه مشتری در پرونده های پیکربندی یا با یک دستور خاص پیکربندی می شود.
سرویس DHCP دارای سه مقدار کلیدی است:
1. وظایف عملیاتی کاهش می یابد: مدیر شبکه دیگر نیازی به پیکربندی دستی هر مشتری ندارد.
2. برنامه آدرس دهی IP بهینه شده است: آدرس هایی که دیگر استفاده نمی شوند آزاد می شوند و برای اتصال به سرویس گیرنده های جدید در دسترس قرار می گرفت.
3. تحرک کاربر به راحتی مدیریت می شود: هنگام تغییر نقطه دسترسی شبکه، سرپرست نیازی به پیکربندی دستی مشتری ندارد.


منبع :  hpparseh.com