خانم معلمی که به خاطر افراط در استفاده از الکل برای ضدعفونی کردن موبایلش جان باخت

 آرزو مریدی معلم ابتدایی بود. ‏او پس از چند روز بستری شدن در مرکز سوانح و سوختگی اهواز و با وجود علایم بهبودی، ‏حال عمومی‌اش رو به وخامت گذاشت و در سحرگاه بیست‌ونهم خرداد جانش را از دست داد. آن طور ‏که برادر آرزو می‌گوید، دلیل آتش‌سوزی و انفجار استفاده از الکل زیاد برای ضدعفونی کردن تلفن ‏همراه بوده است. ظاهرا این دختر سی‌ودوساله هنگام حادثه شیشه محتوی الکل ضدعفونی هم ‏در دست داشته و همین موضوع شدت سوختگی را بیشتر کرده است. ‎‏ پانزده ‎روز پیش خانواده مریدی با فریادهای دلخراش آرزو از خواب پریدند. چند دقیقه‌ای به هفت صبح مانده بوده که آنها دخترشان را با سر و صورتی آتش گرفته دیدند. صحنه هولناکی که ‏هنوز مادر آرزو وقتی به یاد آن می‌افتد از حال می‌رود. آن لحظه کسی دلیل آتش‌سوزی را ‏نمی‌دانست، اینکه چطور شعله‌های آتش به جان او افتاده. اما آرزو در برابر چشمان حیرت‌زده خانواده‌اش درحال سوختن بود. پدر اما به هر زحمتی بود، آتش را خاموش کرد و ‏بلافاصله با اورژانس تماس گرفت و بعد از چند دقیقه آرزو با پای خودش سوار آمبولانس شد. ‏با اینکه فقط سر و صورتش سوخته بود، اما بیم آن می‌رفت که اندام‌های داخلی هم از ‏حرارت آتش بی‌نصیب نمانده باشند. کامبیز برادر آرزو به «شهروند» می‌گوید، وقتی ‏خواهرش به بیمارستان رسید، هوشیار بود و با او چند کلامی هم حرف زد، اما پزشکان ‏بلافاصله او را به بخش مراقبت‌های ویژه بردند: «همان موقع به ما گفتند که احتمال دارد ریه‌‏های خواهرم آسیب دیده باشد. به همین دلیل به او دستگاه تنفسی وصل کردند و او را  در کیسه ‏اکسیژن قرار دادند.»‏‎ ‎خانواده آرزو بعد از چند ساعت وقتی مجبور به ترک بیمارستان شدند، تازه فهمیدند که چرا ‏دخترشان به این روز افتاده: «من وقتی به خانه رسیدم، به اتاق خواهرم رفتم. روی فرش ‏اتاقش چند لکه سوختگی بود، یک ظرف شیشه‌ای الکل همانجا قرار داشت، موبایل هم کمی ‏دورتر کنار تخت افتاده بود، البته چیزی از آن باقی نمانده بود، منفجر شده بود.» آن طور که ‏کامبیز می‌گوید، آرزو تلفنش را روزی چندبار با الکل ضدعفونی می‌کرد، همین هم باعث ‏تجمع الکل در گوشی شده بود. ظرف الکلی هم در دستش بوده که همین الکل شعله‌های آتش ‏را به ریه‌های او رسانده.این معلم جوان که بیش از چهارسال است در دبستان تدریس می‌کند، پس از چند روز در ‏بیمارستان حالش بهتر می‌شود و پزشکان دستگاه تنفس را هم از او جدا می‌کنند. کامبیز می‌‏گوید:  «دکترها آن روز به ما گفتند اگر خواهرم نیم ساعت بدون این دستگاه بتواند تنفس کند، ‏خطر اصلی از سرش رد شده.» آرزو اما دو روز بدون دستگاه نفس کشید.حتی از خانه ‏برایش غذا و آبمیوه آوردند: «من و همسرم چند ساعت پیش او بودیم، راحت حرف می‌زد و ‏هیچ مشکلی نداشت. اصلا خودش برایمان تعریف کرد که چطور این اتفاق افتاده، او به ما گفت ‏قبل از انفجار و آتش‌سوزی تلفن را به شارژر وصل می‌کند و بعد هم با موبایلش تماس می‌‏گیرد که همان موقع آتش‌سوزی اتفاق می‌افتد.» اما درست از فردای آن روز حال آرزو ‏تغییر کرد. نفس کشیدن برایش سخت شد، او را دوباره به بخش مراقبت‌های ویژه بردند.انگار ‏ریه‌هایش تازه به حرارت واکنش نشان داده بود. دستگاه تنفسی هم نتواست به او کمک ‏کند:  «روزهای آخر رنگ صورتش تغییر کرده بود. چشمانش را به زور باز می‌کرد. دکترها ‏می‌گفتند اکسیژن کافی به بدنش نمی‌رسد.» آن طور که کامبیز می‌گوید، ساعت هفت صبح روز ‏‏بیست‌ونهم خرداد از بیمارستان تماس گرفتند و خبر مرگ آرزو را به آنها دادند:  «مثل اینکه از حدود ‏ساعت 2 بامداد چندبار حالش وخیم شده بود و چندباری او را احیا کرده بودند.» حالا این ‏خانواده در غم از دست دادن آخرین فرزندشان به سوگ نشستند، مادر و پدر داغدیده توان ‏تحمل این درد را ندارند.خواهرها و برادرهای آرزو هم رفتن او را باور نکرده‌اند. کامبیز می‌‏گوید:«دلم از این می‌سوزد که هیچ‌کس در مراسم تدفینش نبود. خواهرم به دلیل فرار از این ‏بیماری مرد. اما همین بیماری باعث شد تا او غریبانه از این دنیا برود.»‏ 23302