تیم ملی در دوراهی؛ تکرار اتفاقات تلخ ۱۹۹۳ یا بازگشت با یار دوازدهم؟

در حالی که قرار بود مرحله دوم انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ و جام ملت‌های ۲۰۲۳ در ماه‌های مهر و آبان ماه برگزار شود و تکلیف تیم‌های صعود کننده به دور بعدی مشخص شوند، AFC با موافقت فیفا و به دلیل شیوع ویروس کرونا برای بار دوم برگزاری این مسابقات را به تعویق انداخت و فعلا زمان مشخصی برای آن تعیین نکرده اما قطعا این رقابت‌ها در سال ۲۰۲۱ برگزار می‌شود.

تعویق مجدد بازی‌ها به این دلیل اتخاذ شد که این اپیدمی، همچنان در قاره کهن مانند اکثر نقاط جهان حضور پررنگی دارد و سفر تیم‌ها به کشورهای مختلف ممکن است به جدی‌تر شدن این ویروس کمک کند. به همین دلیل برگزاری این رقابت‌ها به چند ماه دیگر موکول شد.

این اتفاق باعث می‌شود تا رقابت‌ها با فشردگی بیشتری برگزار شود چرا که بعد از انجام چهار بازی باقیمانده در مرحله دوم، باید دور نهایی با حضور ۱۲ تیم، در ۲ گروه و به صورت دوره‌ای برگزار شود. در ضمن ۲ مسابقه پلی‌آف هم بعد از آن برگزار می‌شود که به تعدد بازی‌ها اضافه می‌کند. حالا با در نظر گرفتن این مساله و در جهت برگزار شدن مسابقات در مدت زمانی کوتاه‌تر که به دنبال آن خطرات کمتری را هم برای کشورهای آسیایی دارد؛ ممکن است ادامه مرحله دوم و یا تنها مرحله نهایی به صورت متمرکز و مجتمع در یک کشور برگزار شود. اتفاقی که برای لیگ قهرمانان آسیا، لیگ قهرمانان اروپا و لیگ اروپا نیز رخ داده و می‌دهد. فعلا هنوز چیزی قطعی نشده اما به صورت جدی در حال بررسی است. اگر قرار باشد از مرحله دوم این اتفاق رخ بدهد کاملا همه چیز به ضرر تیم ملی فوتبال کشورمان خواهد شد چرا که سه بازی داخل خانه برای تیم اسکوچیچ پیش روست که ۲ تای آنها بسیار حیاتی و مهم هستند. نبود تماشاگران و بازی در کشور بی‌طرف می‌تواند امتیاز مهمی برای رقبای ما باشد. امتیازی که ما در دور رفت از آن بی‌بهره بودیم.

درثانی تیم ملی ایران از برگزاری مسابقات انتخابی جام جهانی به صورت متمرکز خاطره خوبی ندارد. دیدارهای انتخابی جام جهانی ۱۹۹۴ در مرحله به این صورت برگزار شد که تیم‌ها در ۶ گروه قرار گرفتند. در هر گروه ۲ میزبان مشخص می‌شد و یک کشور میزبانی دور رفت و کشور دیگر میزبانی دور برگشت را به عهده می‌گرفت. دست بر قضا ایران در گروهش میزبان دور رفت بازی‌ها بود و در نهایت موفق شد به دور نهایی راه پیدا کند و سرگروه گروهش شود. گروهی که در آن تیم‌های سوریه، عمان، چین تایپه و میانمار حضور داشتند.

در مرحله بعدی اما هر ۶ سرگروه باید در کشور قطر و در شهر دوحه با یکدیگر به صورت گروهی رقابت می‌کردند. جایی که شاگردان علی پروین در بین ۶ تیم رده پنجم را به خود اختصاص دادند و با ارائه بازی‌های پرانتقاد از رسیدن به جام جهانی ۱۹۹۴ بازماندند. تیم ملی در آن مسابقات ابتدا با سه گل به کره جنوبی باخت؛ در گام بعدی با نتیجه ۲ بر یک از سد ژاپن گذشت. در سومین بازی نوبت به شکست ۲ بر یک در برابر عراق رسید و پیروزی برابر کره شمالی آن هم با نتیجه ۲ بر یک همه چیز را بازی پایان کشاند. جایی که ملی‌پوشان در دیداری خاطره‌انگیز اما تلخ با نتیجه چهار بر سه به عربستان باختند و در گروه خود یکی مانده به آخر شدند. ایران برای صعود باید عربستان را با تفاضل گل بالا شکست می‌داد که عملا شدنی هم نبود. حالا باید دید تیم اسکوچیچ نیز می‌بایست پس از حدود ۲۷ سال چنین شرایطی را تجربه کند یا خیر.

البته که هنوز ۲ راه دیگر وجود دارد. یکی اینکه بازی‌ها بدون حضور تماشاگران ولی با میزبانی خود تیم‌ها به صورت عادی برگزار شود. در این صورت بازهم می‌توان به بازی در شرایط جغرافیایی و آب و هوایی خودمان خوش‌بین و امیدوار باشیم. راه دیگر اما این است که مسابقات وقتی برگزار شود که امکان حضور تماشاگران در ورزشگاه‌ها فراهم شود. احتمال وقوع این گزینه بسیار کم است اما اگر چنین بشود بهترین سناریو برای تیم ملی خواهد بود. داشتن امتیاز میزبانی با حضور تماشاگران یعنی داشتن حمایت یار دوازدهم که همیشه حامی تیم ملی بوده و حضورش به رقبا ضربات زیادی را وارد کرده است.

حال همه منتظرند تا تصمیم FIFA و AFC را در این بارهبدانند. اینکه بازی‌ها در یک کشور به صورت متمرکز برگزار می‌شود یا تیم‌ها از امتیاز میزبانی برخوردارند و بدون حضور تماشاگران به میدان می‌روند و یا هم امتیاز میزبانی را دارند و هم می‌توانند در حضور تماشاگران بازی‌های خود را به انجام برسانند.

ایرنا