برادران کوئن، به عنوان فیلمسازانی موفق با کارنامه‌ای درخشان شناخته می‌شوند که همواره در آثارشان به موشکافی بحران‌های مهم بشر و بررسی تله‌هایی که گاها انسان خود، برای خودش پهن می‌کند، می‌پردازند.

آن‌ها سوابق متنوعی در ساخت فیلم‌هایی با لحن جدی و همچنین آثار کمدی و مفرح دارند. هم پایان‌هایی خوش را ساخته‌اند و هم به سراغ تراژدی‌های غم‌انگیزی رفته‌اند که بدون هیچ تعارفی، پتکی بزرگ و سهمگین از حقایق تلخی که گریبانگیر دنیای انسان‌ها شده است، به فرق سر بیننده‌اش می‌کوبند و جالبتر اینکه آن بیننده، چناچنه طرفدار فیلم‌های برادران کوئن باشد، هرچه ضربه این پتک درد بیشتری داشته باشد، بیشتر لذت می‌برند و با صدای بلندتری به تحسین این دو برادر مستعد دنیای سینما می‌پردازند. تازه‌ترین فیلم برادران کوئن اما، چکیده‌ای از تمام سوابق کاری این دو کارگردان است. فیلم The Ballad of Buster Scruggs که در ابتدا قرار بود به عنوان یک مینی سریال 6 اپیزودی به سراغ تلوزیون برود، راه خودش را به سمت پرده‌های سینما پیدا کرده و با تبدیل شدن به یک سینمایی وسترن که درون خود شش داستان متفاوت و جدا از هم را روایت می‌کند، تاثیر بیشتری نسبت به یک سریال تلوزیونی روی بینندگانش می‌گذارد. در ادامه مطلب با ما در بازی‌مگ همراه شوید تا به نقد و بررسی فیلم The Ballad of Buster Scruggs بپردازیم.

فیلم یکی از تکان‌ دهنده‌ترین تلنگرهایش را در همین اپیزود به بیننده وارد می‌کند. (یک تراژدی شاعرانه و غم‌انگیز)

همانطور که گفته شد، فیلم ، عصاره‌ای از تمام آثار قبلی برادران کوئن است که سعی می‌کند یک جمع بندی کلی از سوابق کاری این دو کارگردان موفق تا به امروز محسوب شود. فیلم دارای 6 اپیزود در قالب یک فیلم سینمایی 120 دقیقه‌ای است که یکی از آن‌ها، مدت زمان بیشتری – تقریبا سه برابر – نسبت به سایر اپیزودهایش دارد و داستان به مراتب پربارتری را روایت می‌کند. فیلم The Ballad of Buster Scruggs با اینکه برروی کاغذ، یک اثر وسترن – کمدی به حساب می‌آید و البته اینطور هم هست؛ گاهی لحنش را به طور کامل تغییر می‌دهد و با چهره‌ای متفاوت داستانش را پیش می‌برد. گاهی در اپیزودی مثل All Gold Canyon (دره‌ی تماما طلا)، کاراکتری پیر، وراج، خنگ و بامزه را وارد فیلم می‌کند که روزها تمام زمین‌های علامت‌گذاری شده اطرافش را به امید یافتن طلا حفر می‌کند و شب‌ها با شب بخیر گفتن به آقای ثروت، می‌خوابد. از طرفی هم اپیزودی تلخ و غم‌انگیز مثل Meal Ticket (بلیط غذا) را داریم که در انتها به یک تراژدی تکان‌دهنده ختم می‌شود و ماجرای جوانی هنرمند را روایت می‌کند که هیچ دست و پایی ندارد و همراه با دوستش زندگی می‌کند. دوستی که تنها دلیلش برای رسیدگی به آن جوان بی دست و پا، جمع‌آوری پول مردمی است که پای نمایش‌های آن جوان می‌نشینند و شعرخوانی، روایت افسانه و فیلمنامه‌ خوانی‌های فلسفی و تاثیرگذارش را تماشا می‌کنند. برادران کوئن برای اینکه حوصله بیننده‌شان در طول مدت زمان دو ساعتی فیلم سر نرود، مدام لحن اپیزودهای خود را عوض می‌کنند و در این میان بازیگران بسیار خوبی را هم جلوی دوربین می‌آورند.

قاب‌بندی‌ها و تصویرگری‌های جذاب فیلم حتی در اپیزودهایی که از نظر داستانی عملکرد مطلوبی ندارند، به قدرت خود باقی می‌مانند.

فیلم The Ballad of Buster Scruggs با محتوای کمدی و کنایه آمیزش، ته مایه‌ای از حقایق تکان‌دهنده‌ای را نشان بیننده‌اش می‌دهد که با هدف بیدار کردن عده‌ای چند از انسان‌ها، از خواب جهل و غفلت در فیلم قرار گرفته‌اند. مفهوم کلی هر یک از اپیزودهای فیلم، در رابطه با اشتباهاتی است که انسان مدام به آن‌ها مرتکب می‌شود و هر بار که با نتیجه سرتاسر مضر و بی‌فایده‌اش رو به رو می‌شود، مجددا به انجام دوباره آن روی می‌آورد. مفاهیمی مثل زیاده‌خواهی، ترجیح دادن جهل و دوری از آگاهی، جرم و جنایت‌هایی که انسان نه در حق سایر انسان‌ها، بلکه در حق خودش، زندگی و مهم‌تر از همه جهان هستی انجام می‌دهد و با غفلت تمام، چشم‌هایش را روی تمام نتایج بد این فاجعه‌ها می‌بندد. برادران کوئن می‌خواسته‌اند فیلم The Ballad of Buster Scruggs یکی از آن آثاری باشد که می‌تواند باعث شود انسان‌های گمراهی که در خواب غفلت فرو رفته‌اند و هیچوقت هم مایل به بیدار شدن نیستند، اندکی به خود بیایند. اما متاسفانه این محتوای طنز و اغلب خنده‌آور فیلم است که توقع بیننده را تا حد زیادی از خودش پایین می‌آورد. به طوری که بسیاری از بینندگان، بدون تماشای اپیزود آخر و همچنین مطالعه راجع به هدف برادران کوئن در ساخت این فیلم، به سایر اپیزودهای آن به چشم کمدی‌های وسترن مسخره‌ای نگاه می‌کنند که صرفا برای خنداندن آن‌ها ساخته شده‌اند؛ نه برای هدفی والاتر یا رساندن پیامی فرامتن که کوئن‌ها احساس می‌کنند انسان‌های این دوره و زمانه شدیدا به یاداوری شدن آن نیاز دارند. بلکه برای شنیدن چند دیالوگ خنده‌دار که حتی به خود زحمت فکر کردن درباره‌اش را نمی‌دهند. زیرا کوئن‌ها به شکل زیرکانه‌ای، هیچ شوخی‌ای را در فیلم خود جای نداده‌اند، مگر اینکه آن را دو پهلو بیان کرده باشند و پیام خاصی در آن گنجانده شده باشد.

برادران کوئن به شکلی بسیار هوشمندانه و شگفت‌انگیز، تاثیر کارما در زندگی انسان‌ها و عواقب کارهایشان را، در این اپیزود به نمایش می‌گذارند.

یکی دیگر از دلایل ارزشمند بودن فیلم The Ballad of Buster Scruggs، تصویرسازی‌های خارق العاده و کلاسیک آن به عنوان یک اثر وسترن ایده‌آل است. پروسه فیلمبرداری فیلم توسط فیلمبردار توانمند و خوش سابقه، برونو دلبونل صورت گرفته‌اند. فیلمبردار مستعدی که مسئولیت ضبط تصاویر فیلم‌های موفقی نظیر The Darkest Hour و Inside Liewyn Davis را برعهده داشته است و فیلمبرداری و قاب بندی‌های بسیار خوب را نیز می‌توان در نقاط قوت هر دوی آن‌ها پیدا کرد. ترکیب دوباره برادران کوئن و دوربین برونو دلبونل، آن هم در اثری وسترن که غرب وحشی را با محتوایی فرامتن و کاملا مفهومی به تصویر می‌کشد، نتیجه‌ای ندارد، جز تصاویر فوق‌العاده و قاب‌های محشری که در فیلم The Ballad of Buster Scruggs مشاهده می‌کنیم. برونو در تمام اپیزودهای فیلم، به ثبت مناظر و چشم اندازهای نمادینی می‌پردازد که بعدها، هر بار با تماشای دوباره موردی شبیه به آن‌ها، به یاد فلان قسمت فیلم The Ballad of Buster Scruggs خواهید افتاد. از مناظر بکر و سرسبز اپیزود All Gold Canyon گرفته، تا پرتره‌های ماتم زده و حزن‌آلودی که در Meal Ticket مشاهده می‌کنیم. تقصیر من نیست که مدام مثال‌هایم سر از این دو اپیزود در می‌آورند، حقیقتا این دو اپیزود در کنار اپیزود پایانی فیلم، در جمع سه اپیزود برتر فیلم The Ballad of Buster Scruggs قرار می‌گیرند. به طوری که نمی‌توان یکی را در میان آن‌ها، بهتر از دیگری دانست! فضاسازی‌های متنوعی که در هر یک از قسمت‌های فیلم، ممکن است کاملا لحن و سبک و سیاق خود را تغییر دهد، یکی دیگر از نقاط قوت فیلم The Ballad of Buster Scruggs محسوب می‌شوند. زیرا با اینکه The Ballad of Buster Scruggs یک اثر وسترن به حساب می‌آید، از ابتدا تا انتهایش، اتمسفر و تم‌های داستانی بسیار متفاوتی را تجربه می‌کنیم که از صحرای سوزان و آفتاب درخشان اولین اپیزود یعنی The Ballad of Buster Scruggs، سر از فضای تاریک، مه‌ گرفته و ترسناک اپیزود آخر یعنی The Mortal Remains سر در می‌آورد و اینگونه گرما و حرارت زندگی‌بخش ابتدای فیلم را به سرمای بی‌روح و مرده انتهای فیلم تبدیل می‌کند. به طور کلی فیلم The Ballad of Buster Scruggs با اینکه در برخی از اپیزودهایش ایرادات متعددی اعم از داستانی تکراری و عملا بی‌هدف (مثل Near Algodones) و دقایق حوصله سربر و طولانی اپیزود The Gal Who Got Rattled را به همراه دارد؛ تجربه بصری و شنیداری زیبا و لذت‌بخشی است که سعی دارد پیام‌های اخلاقی ارزشمندی را هم به سمع و نظر بیننده‌اش برساند.