مصاحبه روشى است که در آن اطلاعات مورد نياز تحقيق از طريق ارتباط مستقيم بين پرسشگر يا محقق با پاسخگو گردآورى مى‌شود. در واقع، مصاحبه يک مکالمهٔ دو طرفه است که با طرح سؤال مصاحبه‌گر به منظور کسب اطلاعات مربوط به تحقيق آغاز مى‌شود. اين امر مى‌تواند بصورت رو در رو يا برقرارى ارتباط تلفنى انجام پذيرد.
برقرارى ارتباط صميمانه بين مصاحبه‌کننده و مصاحبه‌شونده نقش مهمى در ثمربخشى اين روش دارد؛ زيرا مصاحبه براى پى بردن به واقعيت‌ها، احساسات، گرايش‌ها، باورها و علائق پاسخگو يا مصاحبه‌شونده طراحى و برنامه‌ريزى مى‌شود و تحقيق اين امر با برقرارى ارتباط صميمانه و جلب اعتماد مصاحبه‌شونده مقدور است. در اين روش، مصاحبه‌گر درصدد نفوذ در مصاحبه‌شونده نيست و نمى‌خواهد طورى عمل کند که باعث بروز تغيير در وى شود. همچنين، مصاحبه‌گر بايد بداند که صبر و خويشتن‌دارى و تحمل بروز شرايط ناگوار امرى ضرورى است؛ چرا که اگر بخواهد در مقابل ناملايمات واکنش نشان دهد، کار مصاحبه پيش نخواهد رفت؛ يعنى اينکه واکنش مثبت يا منفى که به بروز تغيير در نحوهٔ اظهارات مصاحبه‌شونده منجر گردد يا او را وادار کند که در بيان مطلبى يا موضوعى بيش از اندازه اغراق نمايد يا آن را کتمان کند باعث مى‌شود که محقق يا مصاحبه‌گر نتواند واقعيت درونى مصاحبه‌شونده را درک نمايد.