انقلاب

پس از اعلام استقلال اندونزى، نيروهاى انگليسى به نمايندگى از متفقين و براى خلع سلاح ژاپنى‌ها وارد اندونزى شدند و کمى بعد هلندى‌ها نيز با هدف اعاده حاکميت استعمارى خود به اين مجمع‌الجزاير بازگشتند. در اين دوره چهار ساله (۴۹-۱۹۴۵) که منتهى به استقلال رسمى اندونزى شد، اين کشور صحنه آشوب‌ها و مبارزات گسترده‌اى بود. در ماه نوامبر ۱۹۴۵ نيروهاى انگليسى که به يارى هلندى‌ها برخاسته بودند نبرد سختى را عليه ارتش نوپاى ملى اندونزى آغاز کردند که تلفات زيادى بر جاى نهاد.



نيروهاى مبارز اندونزيائى در کنار به ادامه مبارزات ضد هلندي، فعاليت‌هاى ديپلماتيک خود را نيز آغاز کردند. محمد حتّى نخست وزير اين جمهورى در ۱۱ نوامبر ۱۹۴۵ با انتشار بيانه‌اى، سياست‌هاى اصلى کشور را اعلام کرد و سپس در ۱۴ نوامبر (۱۹۴۵)، سوتان شهرير نخست‌وزير جديد کشور، نظام پارلمانى مبتنى بر احزاب را معرفى کرد و کمى بعد (دسامبر ۱۹۴۵) وى با طرح انگليسى‌ها مبنى بر خلع سلاح و تسليم حدود ۲۵،۰۰۰ نفر نيروى ژاپنى موافقت کرد و ارتش ملى اندونزى انجام اين برنامه را بر عهده گرفت. و از آوريل ۱۹۴۶ بازگرداندن ژاپنى‌ها آغاز شد. ادامه نبرد اندونزيائى‌ها با نيروهاى هلندى، سبب شد که پايتخت جمهورى از جاکارتا به جوگ‌جاکارتا منتقل شود (۱۹۴۶). در همين دوره مذاکرات نمايندگان اندونزى و هلند نيز از سال ۱۹۴۶ آغاز شد که در سال ۱۹۴۷ منجر به توافق‌نامه‌اى مبنى بر به رسميت شناختن حاکميت اندونزى (به‌صورت دوفاکتو) بر جاوه، سوماترا و مادورا شد. اين توافق گرچه گامى مهم در تائيد استقلال اندونزى بود ولى رهبران اين کشور به‌دنبال تثبيت حاکميت خود بر سراسر اين مجمع‌الجزاير بودند، بنابراين مبارزات ضد هلندى ادامه يافت و نيروهاى هلندى نيز مجدداً اقدام به سرکوب اين مقاومت‌ها نمودند که سرانجام منجر به امضاء موافقت‌نامه ديگرى در سال ۱۹۴۸ شد. هر چند که هلندى‌ها به اين توافق نيز وفادار نمانده و در دسامبر همان سال (۱۹۴۸) به جوگ‌جاکارتا حمله کرده و رهبران جمهورى مثل سوکارنو و حتّى را دستگير کردند. در همين دوره حزب کمونيست اندونزى نيز در شهر ماديون (جاوه شرقي) برقرارى جمهورى خلق اندونزي را اعلام کرد، که تلاشى ناموفق بود و سرکوب شد.


به ابتکار جواهر لعل‌نهرو، نشستى در دهلى‌نو با حضور نمايندگان ۱۹ کشور تشکيل شد که نتيجه آن ارائه قطعنامه‌اى پيشنهادى به سازمان ملل براى خلع يد از هلند در اندونزى و آزادى رهبران دستگير شده اين کشور بود. در ۲۸ ژانويه ۱۹۴۹ شوراى امنيت سازمان ملل با صدور قطعنامه‌اى خواستار آتش‌بس، آزادى رهبران دستگير شده اندونزيائى و آزادى جوگ‌جاکارتا شد. هلندى‌ها بى‌اعتنا به اين قطعنامه به اشغال جوگ‌جاکارتا ادامه داده و مدعى شدند که حکومت و ارتشى به نام اندونزى وجود خارجى ندارد. نيروهاى اندونزى نيز در پاسخ به اين ادعا، در اول مارس (۱۹۴۹) به جوگجاکارتا حمله کرده و چند ساعتى شهر را در اختيار گرفتند. سرانجام در ۷ مه ۱۹۴۹ توافقنامه‌اى ميان نمايندگان اندونزى و هلند (محمد روئم و وَن روين) به امضاء رسيد براى پايان دادن به خصومت ميان دو کشور، اعاده حاکميت جمهورى در جوگجاکارتا و ادامه مذاکرات تحت نظر سازمان ملل.


سپس در ۲۳ اوت ۱۹۴۹ کنفرانس ميزگرد در لاهه با حضور نمايندگان هلند و اندونزى و تحت نظر سازمان ملل آغاز به کار کرد که در ۲ نوامبر موافقتنامه‌اى صارد کرد مبنى بر لزوم شناسائى حاکميت اندونزى از سوى هلند. بالاخره در ۲۷ دسامبر ۱۹۴۹ هلند به‌صورت رسمى حاکميت اندونزى را (به‌جزء ايريان جايا) به جمهورى ايالات متحده اندونزى، که دولت فدرال و کم‌دوامى بود، تحويل داد و اندونزى در ۲۸ سپتامبر ۱۹۵۰ به عضويت سازمان ملل درآمد.