مجمع مشورتى مردم (MPR)

طبق اصل اول قانون اساسى حاکميت از آن مردم است که توسط مجع مشورتى مردم (MPR) (Majelis Permusyawartan Rakyat) اعمال مى‌گردد. اين مجمع بالاترين مجمع قانونى بوده و دست‌کم هر پنج سال يکبار تشکيل جلسه مى‌دهد. مهمترين وظايف اين مجمع عبارت است از: اصلاح و تأئيد قانون اساسي، تعيين خط مشى‌هاى اصلى اداره کشور و انتخاب رئيس‌جمهور و معاون وى براى يک دوره پنج‌ساله. بدين ترتيب رئيس‌جمهور در برابر اين مجمع مسئول مى‌باشد.


تعداد نمايندگان مجمع مشورتى مردم ۱۰۰۰ نفر (دوبرابر پارلمان) است بدين شکل که هر ۵۰۰ نماينده پارلمان يا مجلس نمايندگان مردم (DPR) عضو آن هستند و ۵۰۰ نفر ديگر توسط رئيس‌ جمهور از ميان سازمان‌هاى سياسي، نيروهاى مسلح، گروه‌هاى حرفه‌اى و مناطق مختلف کشور برگزيده مى‌شوند. براى مثال ترکيب اين مجمع در حال حاضر به شرح زير است: ۵۰۰ نفر نمايندگان مجلس نمايندگان مردم (DPR)، ۲۵۳ نفر نمايندگان چهار جناح پارلمان به تناسب درصد کرسى‌هاى ‌آنها، ۱۴۷ نماينده از مناطق مختلف کشور به تناسب جمعيت (بين ۴ تا ۸ نماينده از هر منطقه) و بالاخره ۱۰۰ نفر نمايندگان گروه‌هاى حرفه‌اي.


رئيس مجمع مشورتى مردم، رياست مجلس مردم را نيز بر عهده دارد و با اجماع آراى نمايندگان (و در صورت عدم حصول اجماع با رأى‌گيرى آنها) انتخاب مى‌شود و داراى پنج معاون، به نمايندگى از پنج جناح مجمع (گل‌کار، حزب متحد توسعه- PPP- حزب دموکراتيک اندونزي-PDI- نيروهاى مسلح و نمايندگان مناطق) مى‌باشد. تمامى تصميمات مجمع مى‌بايد مبتنى بر اجماع باشد. علاوه بر نشست هر پنج سال يکبار مجمع، در مواقع ضرورى نيز مجمع مى‌تواند نشست فوق‌العاده‌ بر گزار کند. رئيس کنونى مجمع مشورتى مردم آقاى واهونو است.

مجلس نمايندگان مردم (DPR)

مجلس نمايندگان مردم (DPR) (Dew Perwakilan Rakyat) يا قوه مقنّنه حکومت اندونزى داراى ۵۰۰ نفر نماينده است که ۱۰۰ نفر آنها نظاميان منصوب رئيس جمهور هستند (نظاميان اندونزى مجاز به شرکت در انتخابات نمى‌باشد) و ۴۰۰ نفر ديگر با رأى مردم و از ميان سه حزب سياسى کشور انتخاب مى‌شوند. بدين ترتيب که مردم در انتخاب‌هاى عمومى هر پنج سال يکبار به پاى صندوق‌هاى رأى رفته و به يکى از سه حزب سياسى کشور (گل‌کار، حزب متحد توسعه و حزب دموکراتيک اندونزي) رأى مى‌دهند. سپس اين سه حزب متناسب با ميزان آراى کسب نموده نمايندگانى را به مجلس مى‌فرستند. دوره نمايندگى مجلس پنج سال و دوره سالانه آن از ۱۶ وات (يک روز قبل از سالگرد استقلال) در هر سال، با نطق رئيس جمهور آغاز مى‌شود.


ترکيب کرسى‌هاى مجلس براساس آخرين انتخابات عمومى (ژوئن ۱۹۹۲) به اين شرح است:

جدول ترکيب کرسى‌هاى مجلس براساس آخرين انتخابات عمومى (ژوئن ۱۹۹۲)

گروه سياسي ميزان آراى کسب نموده درصد آراى کسب نموده تعداد کرسي
گل‌کار ۶۶،۵۹۹،۳۳۱ %۶۸/۱ ۲۸۲
حزب متحد توسعه (PPP) ۱۶،۶۲۴،۶۴۷ %۱۷/۰ ۶۲
حزب دموکراتيک اندونزى (PDI) ۱۴،۵۶۵،۵۵۶ %۱۴/۹ ۵۶
نظاميان انتصابي - - ۱۰۰
جمع ۹۷،۷۸۹،۵۳۴ %۱۰۰ ۵۰۰


مجلس اندونزى داراى ۱۱ کميته مى‌باشد که فقط رئيس و معاونان مجلس عضو هيچ‌ يک از اين کميته‌ها نمى‌باشند. حيطه فعاليت اين کميته‌ها عبارت است از:


- کميته اول: امور خارجه، دفاع و امنيت، اطلاعات و نيروهاى مسلح.


- کميته دوم:امور داخلي، اصلاحات اداري، کارمندان دولت و پانچاسيلا.


- کميته سوم: دادگستري.


- کميته چهارم: کشاورزي، جنگل‌دارى و مهاجرت‌هاى داخلي.


- کميته پنجم: ارتباطات، جهانگردي، پست و مخابرات، امور عامه و مسکن.


- کميته ششم: صنعت، معادن، انرژي، نيروى انسانى و سرمايه‌گذاري.


- کميته هفتم: دارايي، تجارت، تعاونى‌ها، بانک‌ مرکزى و تغذيه.


- کميته هشتم: بهداشت، امور اجتماعي، زنان و تنظيم خانواده.


- کميته نهم: آموزش و فرهنگ، امورمذهبي، جوانان و ورزش.


- کميته دهم: برنامه‌ريزى توسعه ملي، جمعيت، محيط زيست، تحقيقات و تکنولوژي.


- کميته يازدهم: بودجه.


مصوبات مجلس عمدتاً براساس اجماع معين مى‌شود و در صورت عدم حصول اجماع از روش رأى‌گيرى استفاده مى‌گردد. مجلس معمولاً لوايح ارسالى از سوى دولت را بررسى و تصويب مى‌کند ولى نمايندگان مجلس نيز مى‌توانند طرح‌هاى خود را تقديم مجلس نمايند که نيازمند دست‌کم ۳۰ امضاء مى‌باشد. لوايح و طرح‌ها در چهار مرحله زير مورد بررسى و تصميم‌گيرى واقع مى‌شود: شور اول: تشريح جزئيات امر در جلسه عمومى مجلس، شور دوم: بحث و بررسى در جلسه عمومى پاسخ طراحان موضوع، شور سوم: ادامه بحث در کميته‌اى مشترک يا ويژه با حضور طراحان موضوع، شور چهارم: بحث نهايى در مورد موضوع و تصميم‌گيرى در مورد تصويب يا ردّ آن.


لوايح (و طرح‌هاي) مصوب در مجلس، پس از امضاى رئيس جمهور جنبه قانونى پيدا کرده و وزير مشاور و دبير دولت دستور انتشار آن را در روزنامه رسمى جمهورى اندونزي صادر کرده و قانون مزبور به اجرا در مى‌آيد. همچنين رئيس جمهور حق وتوى طرح‌هاى پيشنهادى از سوى نمايندگان مجلس را داراست و خود نيز مى‌تواند در شرايط اضطرارى اقدام به صدور فرمان‌هائى نمايد که همانند قوانين مجلس، لازم الاجرا مى‌باشد، ولى چنينى فرمان‌هائى مى‌بايد در نخستين جلسه مجلس مورد تائيد قرار گيرد.


همچنان‌که پيش‌تر اشاره شد مجلس نمايندگان مردم (DPR) فاقد حق استيضاح از دولت مى‌باشد و اعضاى کابينه فقط در برابر رئيس جمهور مسئوليت دارند.