حمیدرضا محمدی در روزنامه همشهری نوشت: تا سال‌ها کسی به خلوتش راه نداشت؛ جلوتش نیز با دوستانش بود، و نه دوستدارانش. اگرچه خوش‌محضر بود، دوستانش هم جمعِ معدود و محدودی بودند؛ هم، هم‌سن‌وسال‌هایش بودند و هم جوانانِ اهلِ فضل. او، اما در معاشرت و مجالست خُلقِ عجیبی داشت: گاهی سرشار از حرف و گاهی در سکوتِ محض. سایه در «سیاه‌مشق» و «تاسیان» جلوه می‌کرد و گه‌گاه، تک‌وتوک شعرِ تازه‌ای در بخارا؛ نه حضور در مجالس و محافل، نه گفتگو‌های مطبوعاتی، و نه البته در گفتگو با مهرنامه که محصولِ هزارویک لطایف‌الحیل بود.حتی در عکس‌ها هم غبارآلود بود؛ مردی سردرگریبان، با نگاهی سرد و سخت.
جز دو سه مراسم شعرخوانی، که مشهورترین‌شان «بال در بال» بود، چیز دیگری از صدا و سیمایش یافت نمی‌شد. خصیصه خاصِ شخصیتش درپرده‌بودن را بیشتر می‌پسندید و هاله‌ای از ابهام را پیرامونِ خود، و اصلاً همین هم جذابش می‌کرد. نه که اهل تکبر و تبختر باشد، بل، بالذات گوشه‌گیر و گزین‌گوی بود.
اما از حول‌وحوش ۹۰ سالگی گویی که ورق برگشت. خانه‌اش شد جای حضورِ همگان؛ انگار پایتختِ جهان باشد، روز‌هایی که مقیمِ وطن بود این مسافرِ میانِ تهران و کلن. او که انتقاد را خوش نداشت و شلوغی جوانی حوصله‌اش را زود پُر می‌کرد، حالا با جوانانی می‌جوشید که با وجودِ ۷۰ سال تفاوتِ سن، گاه بی‌محابا به باد نقدش می‌گرفتند. سایه چغرِ اغلب کج‌خو و بدخُلق، حالا محبوب شده بود. مصاحبه‌هایش بیشتر شد، شعرخوانی‌هایش، چه عمومی و چه خصوصی، افزون و روند و روالِ نشر شعرهایش سریع. می‌سرود و می‌خواند و می‌نوشت و آفریده‌های طبعش دست‌به‌دست می‌چرخید. در شبکه‌های اجتماعی، با صدایش و تصویرش، کار‌های بسیار ساخته شد و آنقدر صفحات مختلف به نامش ساختند که دخترش به‌ناگزیر و ناچار، مدام در مقام تکذیب برمی‌آمد که «ه. ا. سایه» هیچ صفحه‌ای در هیچ‌جا ندارد. «امیرهوشنگ ابتهاج»، این آخرین شاعر نسل غول‌های ادبی ایران معاصر و واپسین حلقه زنجیرِ پیوند ما با قافله رؤیایی و طلایی آن نسل، هنوز هم در مرکز نگاه و کانون توجه است. از سرایندگان‌زاده دهه١٣٠٠ حالا فقط یدالله مفتون امینی مانده است و او همچنان، می‌درخشد و چشمه فیاضِ شعرش جاری و ساری است و از آرزو‌های مهتابگون می‌تراود.
ایمنا نوشت: ابتهاج نه تنها در شعر نو که در غزل سرایی نیز توجه بسیاری به خود جلب کرده است. موفقیت او در حافظ پژوهی و پیروی از سبک غزل سرایی این شاعر در «حافظ زمانه» خواندن او بی تأثیر نبوده است. محمدرضا شفیعی‌کدکنی در سال ۹۳ به مناسبت بزرگداشت سایه نوشت: «در طول چهل و اندی سال دوستی از نزدیک و خوشبختانه بسیار نزدیک، هرگز ندیدم که او هنرمند راستینی، از مردم زمانه ما را به چشم انکار نگریسته باشد. در میان صد‌ها دلیلی که بر عظمت او می‌توان اقامه کرد، همین یک دلیل بس که او بر چکاد بلندی ایستاده که نیازی به انکار دیگران ندارد و این موهبتی اله یاست. متجاوز از نیم قرن است که نسل‌های پی در پی عاشقان شعر فارسی حافظه‌های‌شان را از شعر سایه سرشار کردند. امروز اگر آماری از حافظه‌های فرهیخته شعر دوست در سراسر قلمرو زبان فارسی گرفته شود، شعر هیچ‌یک از معاصران زنده نمی‌تواند با شعر سایه رقابت کند.»
24 تیر 1404
25 تیر 1404
26 تیر 1404
29 تیر 1404
31 تیر 1404
02 مرداد 1404
13 بهمن 1403
27 خرداد 1404
13 تیر 1404
13 تیر 1404
29 اسفند 1403
02 فروردین 1404
09 فروردین 1404
09 فروردین 1404
11 فروردین 1404
09 آبان 1403
08 اردیبهشت 1404
27 خرداد 1404
مشاهده بیشتر
13 تیر 1404
13 تیر 1404
13 تیر 1404
13 تیر 1404
14 تیر 1404
14 تیر 1404
22 تیر 1404
23 تیر 1404
23 تیر 1404
23 تیر 1404
23 تیر 1404
24 تیر 1404
19 تیر 1404
04 خرداد 1404
04 اردیبهشت 1404
31 اردیبهشت 1404
29 تیر 1404
05 خرداد 1404
15 خرداد 1404
11 خرداد 1404
21 تیر 1404
10 دی 1403
19 تیر 1404
26 اردیبهشت 1404
19 تیر 1404
20 تیر 1404
10 مرداد 1404
28 تیر 1404
10 دی 1403
19 خرداد 1404
