مناسبات دو جانبه

روابط دو کشور در سال‌هاى پس از پيروزى انقلاب اسلامى از روند متعادل و رو به بهبودى برخوردار بوده و در سال‌هاى اخير گسترش قابل توجهى يافته است. غير از سفرهاى مسئولان مختلف امور خارجه و نمايندگان مجلس شوراى اسلامى به اندونزي، در سال ۱۳۶۵ آقاى مختار کوسوماتماجا وزير خارجه وقت اندونزى به تهران سفر کرد و جناب آقاى دکتر ولايتى وزير امور خارجه نيز در سال ۱۳۶۶ از جاکارتا ديدار نمود. سپس على‌العطاس .زير خارجه اندونزى در سال ۱۳۷۰ راهى تهران شد. وزير خارجه ايران همچنين براى شرکت در اجلاسيه‌هاى جنبش عدم نشست‌ها، ديدارهايى نيز با همتاى اندونزيايى خود داشت. جناب آقاى هاشمى رفسنجانى رياست محترم جمهور در شهريور ۱۳۷۱ براى شرکت در دهمين اجلاس سران عدم تعهد به اندونزى سفر کرد و رد حاشيه اين اجلاس، از جمله با رئيس جمهور اندونزى ملاقات و مذاکره نمود. سپس در پاسخ به اين به سفر، سوهارتو در آذر ۱۳۷۲ به تهران سفر کرد و در پايان اين سفر بيانيه مشترکي، حاوى مواضع دو کشور در زمينه‌هاى مختلف منتشر شد. بنا به دعوت سوهارتو، جناب آقاى هاشمى رفسنجانى مجدداً در مهر ۱۳۷۳ در رأس هيئتى عاليرتبه از اندونزى ديدار کرد. همچنين آقاى سوريونو رئيس عالى اندونزى در آذر ۱۳۷۴ از ايران بازديد کرد و با مقامات قوه قضائيه ملاقات و مذاکره نمود. تشکيل گروه دوستى پارلمانى ميان دو کشور نيز از جمله آخرين تحولات در روابط دو کشور مى‌باشد. علاوه بر اين مقامات سياسى دو کشور سفرهاى متعددى نيز در رابطه با موضوعات و اجلاسيه‌هاى بين‌المللي، به پايتخت‌هاى يکديگر داشته‌اند و در مجموع روابط سياسى دو کشور اکنون از وضعيت مناسب و تفاهم آميزى برخوردار است.

همکارى در مجامع بين‌المللى

تشابه يا نزديکى مواضع دو کشور در قبال مسائل مختلف بين‌المللى (مثل حقوق بشر، استعمارزدايي، نژاد پرستي، فلسطين، محيط زيست،...) زمينه‌ساز همکارى‌هاى متقابل ميان هيئت‌هاى دو طرف در مجامع بين‌المللي، همچون سازمان ملل، جنبش عدم تعهد، سازمان کنفرانس اسلامي، کميسيون حقوق بشر و اپک، بوده است. اين همکارى‌ها آثار مثبتى نيز بر روابط سياسى دو جانبه ميان اندونزى وايران بر جاى نهاده است.