گزارش حاضر، درباره‌ی ارزیابی گفت و گوی دختر بچه‌های چهارساله در کودکستان با معلم‌هایشان و در خانه با مادرانشان است. بر اساس این پژوهش، نگارنده می‌گوید: 'گفت و گوی کودکان با معلمان در مقایسه با گفت و گو با مادران، کاملا فرق می‌کرد، پرمایگی، عمق و تنوعی که مشخصه‌ی مکالمات موجود در خانه بود، در کودکستان از بین می‌رفت. هم چنین حس تقلای ذهنی و تلاش برای برقراری ارتباط از هر دو طرف، جزء این مشخصه‌ها بود: اما این کودکی که در کودکستان بود، دیگر آن کودک معمایی و پرسشگر در خانه، نبود. در کودکستان، کودک هنگام صحبت کردن با کارکنان، آرام به نظر می‌رسید و گفت گوهای او اساسا بیشتر به جواب دادن سئوالات محدود می‌شد تا پرسیدن آن‌ها و یا این کودک در مورد کودکان دیگر و وسایل بازی کمتر به مبادله‌ی کلاس می‌پرداخت. این تفاوت‌ها، بین گفت و گوهای خانه و کودکستان، به ویژه در رابطه با کودکان طبقه پایین، امر مسلمی بود. در مقایسه با کودکان طبقه‌ی متوسط، کودکان طبقه‌ی پایین به احتمال بیشتری ساکت بودند، در گفت و گو نقش منفعلانه‌ای بازی می‌کردند و از پرسش، امتناع می‌کردند'.