نوشتار حاضر، دربرگیرنده‌ی گفتارهایی است از 'علی معلم' ـ مدیر مسئول مجله‌ی دنیای تصویر و کارگردان ـ که در بخش نخست حکایت‌هایی به زبان طنز آورده شده است. در واقع او که در جامعه‌ای است که زیر فشار سنت‌های تجدد، تجارب را نادیده می‌گیرد، می‌کوشد از طریق حکایت‌گری و نیشتر اخلاقی، آن‌ها را به آموختن از این تجارب فرا خواند و بخش‌های بعد، نقدی است بر سینمای ایران که با زبانی طنز، مسائلی از این دست را شامل می‌شود: 'عدم اقدام به موقع برای ساخت سالن‌های سینما توسط مسئولان فرهنگی'، 'قرار نگرفتن هر کس در جایگاه مناسب خویش در سینمای ایران'، 'رابطه‌ی نان و نویسنده'، 'نتایج خودکامگی در مدیریت فرهنگی'، 'توجه دادن به مسئولان به چاپ ویژه‌نامه‌ی کودک و نوجوان'، 'برگزاری جشنواره‌ها و فستیوال‌های غیر ضروری'، 'کاستی‌های فرهنگ پژوهش در سینمای ایران'، 'معضل تبلیغات سینمای ایران' و 'آینده‌ی سینما و نگرانی‌های امیدوار کننده'.