این مجموعه دربرگیرنده‌ی آثار شعری 'اقبال لاهوری' تحت این عناوین است: 'اسرار خودی'، 'رموز بیخودی'، 'زبور عجم'، 'گلشن راز'، 'بندگی‌نامه'، 'پیام مشرق'، 'لاله طور'، 'افکار'، 'جاوید نامه'، 'افلاک'، 'مثنوی مسافر' و 'ارمغان حجاز'. در آغاز کتاب نیز دو مقاله فراهم آمده است در مقاله‌ی نخست به قلم 'دکتر علی شریعتی' جهان بینی و اندیشه‌ی اقبال بررسی می‌شود. در این مقاله خاطرنشان می‌شود: 'اقبال، نه تنها به عنوان یک متفکر بزرگ، اسلام شناس هوشیار، مترقی، که به عنوان یک مبارز ضد استعمار، روشنفکر متعهد و مجاهد و مرد حرکت و عمل در عصر خویش و در قبال مردم خویش، تکیه‌گاه اصلی‌اش را دگرگونی ذهنی ـ روانی وجدان انسانی ملتش (یغیروا ما بانفسهم) انتخاب می‌کند'. در مقاله‌ی دوم نوشته‌ی 'دکتر جاوید اقبال'، آمده است: 'اقبال نیز شعر گفتن را در زمان انحطاط و رکود مسلمانان مانند سایر شعرای غزل گو در مشاعره (مجالس شعرگویی) آغاز کرد. ولی به جای دوره‌ی رکود و پستی، در عهد احیای اسلام چشم باز کرده بود. بنابراین نمی‌توانست بدون تاثیر از اطراف و محیط خود باشد. به زودی او ترک مشاعره‌ها کرد و شاعری وی در عشق وطن و ملت جلوه‌گر شد'.
