در دو قسمت اول کتاب نگارنده با درج اشعاری از ناصر خسرو, نظر وی را درباره شعر و شاعران زمان خود بیان می کند. او می گوید: 'دیدگاه شاعر نسبت به شعر زمانش بسیار منفی است و از آن به شدت انتقاد می کند. شاعران مداح را خر رمه ای می بیند که بند و فسار ندارند و هر سویی بخواهند چهار نعل می تازند... شاعر ما این واقعیت را هم پذیرفته که شاعران در سخن سرایی صاحب اختیارند, یعنی هر چه دلشان می خواهد همان را می گویند و نصیحت های دیگران هیچ اثری نخواهد داشت... ناصر خسرو به سخن خوب و شایسته بهایی فراوان می دهد, آن را به مشک مانند می کند که از نافه برآمده و آن خاطر داناست...'. در ادامه نکاتی چند در باب زبان کتاب 'سفرنامه' آورده شده است. نگارنده معتقد است: 'در این کتاب نفیس واژه هایی وجود دارد که امروز در زبان فارسی تاجیکی در همان معنی کاربرد دارند, اما در فارسی ایرانی تغییر معنایی یا شکلی پیدا کرده اند... نام نماز ها را ناصر خسرو همان طوری که به کار برده که امروز هم در میان تاجیکان کاربرد دارند... در سفرنامه واژه های بسیاری هستند که در 'آن طرف' (تاجیکستان) هنوز هم زنده اند و اما در 'این طرف' (ایران) یا فراموش شده اند و جایشان را واژه هایی دیگر گرفته اند و یا با تغییراتی به کار می روند...'. در قسمت پایانی کتاب اطلاعاتی درباره زادگاه ناصر خسرو درج شده است. بخش دوم کتاب شامل همان مطالب کتاب به خط تاجیکی است.
