کتابچه‌ی حاضر، به بررسی شخصیت و عملکرد 'نعمت‌الله نصیری' و 'ناصر مقدم'، دو تن از آخرین روسای ساواک، اختصاص داد. در کتاب آمده است: 'نصیری در سال 1336 سرلشکر و در سال 1339 به ریاست شهربانی کل کشور منصوب گردید. در 28 مرداد 1341 به سپهبدی رسید و در جریان قیام 15 خرداد 1342، فرمانداری نظامی تهران نیز به وی محول شد... نصیری از بهمن ماه 1343 تا تیرماه 1357 بر صندلی ریاست ساواک تکیه زد و با گسترش و توسعه‌ی این سازمان جهنمی، با شدت تمام به سرکوب و شکنجه‌ی مخالفان شاه پرداخت... وی با اولین گروه محکومان دادگاه انقلاب، در 27 بهمن 1357 تیرباران گردید... دوره‌ی ریاست مقدم بر ساواک با گسترش انقلاب و سقوط پی‌درپی دولت‌ها همراه بود؛ لذا به زودی وی به مهره‌ای برای یافتن نخست‌وزیر مطلوب شاه بدل شد. او در عین حال، در تمام جلسات و اظهارات خود در برابر انقلاب، رویه‌ی خشونت‌گرایی داشت و می‌کوشید تا شاه و فرماندهان ارتش را به کودتا و برخورد خونین با مردم ترغیب کند. وی خواستار بازگشت شاه و دستگیری تمام رهبران انقلاب بود... او پس از محاکمه در تاریخ 21 فروردین 1358 تیرباران شد'.