این مجموعه، حاوی داستان‌هایی است سمبلیک، عرفانی، و رمزگونه با موضوعاتی هم‌چون: طمع، دوستی، توبه، آزادی، ستم، و بیداری. از داستان‌ها می‌توان به 'دختر شیر'، 'پادشاه پارسا'، 'حکیم و شاعر' و 'معرفت و نیمی از معرفت' اشاره کرد. نویسنده در 'دختر شیر'، افراد تحت استثمار را سرزنش می‌کند و آن‌ها را مقصر اصلی در اسارت خویش می‌داند و چنین افرادی را مرده قلمداد می‌کند، در 'پادشاه پارسا'، قصه‌ی عارفانه‌ی دل بریدن از دلبستگی‌های دنیا و کنج عزلت گزیدن جوانمردی را به تصویر می‌کشد. 'حکیم و شاعر' نیز، مباحثه‌ای است میان 'مار' و 'سهره'؛ 'مار' سنبل خردگرایی، فرزانگی، و پختگی است و 'سهره' نماد انسان‌های تهی‌مغز و سطحی‌نگر که تنها به ظواهر زندگی اهمیت می‌دهند. هم‌چنین نویسنده در 'معرفت و نیمی از معرفت' از زبان 'چهار قورباغه سخن می‌گوید که هریک سنبل افرادی هستند که تنها خود را برحق و راستین می‌دانند و دیگران را گمراه و سرانجام قورباغه‌ی چهارم که حقیقت را بیان می‌کند به دست آنان از بین می‌رود.