ده داستان کوتاه از 'ناهید کبیری' در این مجموعه فراهم آمده است. راوی در داستان نخست (سیزدهم دی ماه سال هزار و سیصد و چه میدانم چند) شخصیتی است نویسنده که در فضایی سرد و فسرده, زندگی حال و گذشته خویش را روایت می‌کند؛ گذشته‌ای که توام با گرفتاری بوده و خود آن را رقم زده است. او همچنین به درس خواندن, کارکردن, خرج کردن و عاشق شدن باطل و بیهوده خویش اشاره می‌کند. او همچنین از 'پاشا' ـ شخصیتی که قربانی شده سخن می‌گوید: 'پاشا, یادگار نسل گمشده و پراکنده‌ای بود که امروز, در سیزدهم دی ماه سال هزار و سیصد و چه می‌دانم چند, در حالی که دانه‌های ریز برف از چهار صبح, سر باریدن داشت, به روایت عابری به دست پاسبان گشت, که او را سگ ولگرد پنداشته بود, و به روایت عابر دیگر, در برخورد با چرخ‌های پرشتاب اتومبیلی قربانی شد و از دست‌مان رفت'.