این کتاب که حاصل تعمق‌های فلسفی و باریک بینانه 'لودویک ویتگنشتاین' ( 1889ـ 1951) طی سال‌های 1929تا 1945بود, در سال 1953, یعنی دو سال پس از مرگ او انتشار یافت .بسیاری از مفاهیم و دیدگاه‌های تثبیت شده فلسفی, و حتی دیدگاه‌های پیشین خود او را زیر سئوال برد و آماج نقد و تحلیل ساخت .او در پژوهش‌ها به مسائل مهمی چون مفهوم معنا, فهم, گزاره, منطق, حالت‌های آگاهی, و بسیاری عنوان‌های دیگر, توجه کرده است' .پژوهش‌ها 'از دو بخش شکل گرفته که حجم بخش نخست حدود 3برابر بخش دوم است .بخش نخست دارای 693بند است و بخش دوم از 14فصل کوتاه ساخته شده است .فصل نخست که به طور کلی درباره زبان است, خود دارای دو قسمت است .نخستین درباره نظریه اگوستین یعنی نظریه تصویری زبان است .و دومی درباره 'تعریف اشاری ' و تحلیل بوده که بیشتر در حکم انتقادی اساسی به 'فرگه 'و 'رساله 'است . در این بخش از تخیل, اندیشه, ماهیت خویشتن, آگاهی, همنوایی زبان با واقعیت, نیت و مقصود نیز بحث شده است .