ترجمه‌ی حاضر، رساله‌‌ای است از 'شوپنهاور' که حاوی توصیه‌های عملی نیشداری است درباره‌ی چگونگی غلبه بر خصم در مجادله؛ توصیه‌هایی که بی‌هیچ عذر و بهانه‌ای ماکیاولیایی هستند. به قول شوپنهاور جدل مناقشه‌آمیز عبارت است از: 'هنر مباحثه به گونه‌ای که شخص، فارغ از درستی یا نادرستی موضعش، از آن عقب‌نشینی نکند'. شوپنهاور در این رساله عمدا ـ واگرنه به قصد تعریض، ولی به صورتی تحریک‌آمیز ـ از سوفسطاییان یونان باستان تقلید می‌کند. به تصریح مترجم: 'وقتی شوپنهاور به 'هنر برحق بودن' رجوع می‌کند. آن را سندی طنزآلود و طعنه‌آمیز می‌شمرد، هشداری به وسیله‌ی ارایه‌ی مثال، نه سرمشقی اخلاقی. بی‌پردگی محض و نمایان برخی از ترفندهایی که توصیف می‌کند حاکی از آن است که هنگام نگارش این جستار اغلب در پی طعنه و ریشخند بوده است. ولی از آن‌جا که این رساله سندی خشم‌آلود نیز هست، و دنائت و خودخواهی طبیعت بشری را پایه و اساس خود قرار می‌دهد، و صریحا برای فریفتن آن فنونی ارایه می‌کند، نگارش آن ممکن نبوده کاملا طنزآمیز و طعنه‌آلود باشد'. پاره‌ای از توصیه‌های شوپنهاور در این رساله بدین قرار است: 'گستره‌ی مصداق را بسط بده؛ دستت را رونکن؛ به مقدمات کاذب متوسل شو؛ خصمت را عصبانی کن؛ سئوال‌های انحرافی مطرح کن؛ به رغم شکست، مدعی پیروزی شو؛ از آرای خصمت استفاده کن؛ و به بحث جنبه‌ی شخصی بده، توهین و بددهنی کن'.