نگارنده در کتاب این نکته را مطرح می‌سازد که 'نیما' با شعر سنتی آمد و با شعر مدرن رفت. حاصل این آمدن و رفتن، پی‌ریزی اساسی شد که کاخ نوین شعر ما بر آن استوار است.... به نظر می‌رسد که نیما در اندیشه‌های ادبی خود، بسیار پیشروتر از آثار شعر و شاعری از چیزی که درکلامش ظهور می‌یابد، فاصله‌ی زیادی دارد. بر خلاف تصور برخی، نوآوری اصلی نیما در کوتاه و بلند کردن مصراع‌ها و آواره کردن قافیه از جای ثابت خود نیست. او دگرگونی ادبی را در تمام جنبه‌های آن می‌خواست.... نیما می‌خواست هم عروض و قافیه را تغییر دهد، هم زبان شعر را، هم مضمون و محتوا را و هم ـ مهم‌تر از همه ـ طرز کار را. در اغلب عرصه‌ها نیز به هدف خود نزدیک شد، اما نتوانست همه‌ی آن چه می‌خواست در عمل پیاده کند. چرا که تردید‌ها و تعلقات خاطرش و شاید عللی دیگر، کم و کاست‌هایی را بر شعر او تحمیل کرده است که لااقل بسیارشان ناگزیر نبوده.....