نویسنده در این کتاب, سیر رویکردهای نشانه شناختی اجرای تئاتری را از تحلیل ساخت‌گرایان 'مکتب پراگ' و نشانه تئاتری در دهه 1930 تا نظریه‌های جاری در باب رمزگان, متن و گفتمان پی می‌گیرد. وی پس از به دست دادن الگویی از ارتباط تئاتری و بررسی عرصه‌های مختلف (از جمله نشانه شناسی حرکات, روابط مکانی, قراردادهای تئاتری, دریافت مخاطب و نظایر آن) توجه خواننده را به ساختار و منطق درام و تحلیل گفتمان دراماتیک جلب می‌کند و رویکردی خاص به نشانه شناسی تئاتر عرضه می‌نماید. نویسنده معتقد است که متون دراماتیک را باید به روش ویژه‌ای تقطیع کرد, و به این ترتیب نوعی 'درام شناسی' به دست می‌آید که صرفا اقتباس از روایت شناسی یا بوطیقای ادبی به مفهوم عام آن نیست. وی تصریح می‌کند: 'هدف این کتاب آن بوده است که طرحی ـ بسیار مشروط ـ از قلمرو حوزه‌ای دیالکتیکی و هنوز تثبیت نشده ارائه کند ـ نوعی بوطیقای نشانه شناختی که با گسترده‌ترین طیف قواعد حاکم بر درک ما از تئاتر و درام سر و کار دارد ـ ....'.