((نامه‌های تهران)) مجموعه‌ای است از یکصد و پنجاه و چهار نامه از رجال سیاسی و نامور در گذشته ایران که در دوره پادشاهی احمدشاه, رضاشاه و محمدرضا شاه ـ درباره جریان‌های سیاسی و اجتماعی کشور ـ به ((سید حسن تقی‌زاده)) نوشته‌اند .هر یک از این نامه‌ها متضمن اطلاعاتی است از وقایع مملکتی یا عقیده و نظری عمدتا سیاسی از نویسنده آن .نامه‌های بخش اول کتاب مربوط به دوره احمدشاه ( 1288ـ 1304) همه از تهران به برلن و مسکو فرستاده شده است .یادآور می‌شود ((تقی‌زاده)) در آن سال‌ها در برلن به سر می‌برد .بخشی از نامه‌های این دوره مرتبط است به فعالیت حزب دموکرات مانند نامه‌های سلیمان و محسن اسکندری, سید محمدرضا مساوات و شیخ ابراهیم زنجانی .در بخش دوم (سال‌های 1304ـ 1320) نامه‌ها دو جنبه دارد .قسمتی مربوط به ایامی است که تقی‌زاده در مناصب دولتی بوده و قسمتی دیگر به هنگامی مربوط می‌شود که تقی‌زاده مغضوب حکومت وقت شده و در خارج می‌زیسته است و منحصرا افرادی که دل بسته دوستی دیرین او بوده‌اند با او مکاتبه داشته‌اند .نامه‌های بخش سوم مربوط به سال‌هایی است که پس از شهریور 1320((تقی‌زاده)) سفیر ایران در لندن شد و دوستانش نامه‌هایی به او درباره اوضاع و احوال ایران می‌نوشته‌اند .