نگارنده در اين پژوهش، شخصيت و ولايت امام زمان (عج) را از منظر عرفان، بررسي كرده است. وي بر اين اساس، ابتدا كلياتي را در خصوص عرفان نظري و عملي بازگو مي‌كند كه از آن جمله است: راه‌هاي شناخت حقايق جهان، چگونگي پيدايش عرفان، تاريخچه‌ي عرفان، عرفان عملي، و سيري در عرفان نظري، اعم از: تجلي ازلي، عشق و حركت جنسي، جهان‌شناسي، خداشناسي، انسان‌شناسي (ولايت)، مجاهد، و رياضت، فنا، و شهود و مكاشفه. در ادامه خليفه‌ي اللهي امام زمان (عج) و اين كه وي آيينه‌ي حق‌نما و گيتي‌نماست، بازگو مي‌شود. امام زمان و اسماء الهي، تجلي و ظهور در هستي، امام زمان و خلقت، حركت جنسي و عشق، علم امام زمان (ع)، رابطه‌ي امام با اصول دين، زيبايي‌هاي معنوي امام زمان (ع)، حضور امام زمان در بين افراد جامعه، احاطه‌ي امام زمان بر عالم، امام زمان، كلمه‌ي تافه و معدن كلماتو مقام محمد و امام زمان عج از ديگر مباحث كتاب به شمار مي‌آيد. به تصريح نگارنده: در بينش عرفاني و معرفت باطني، امام زمان (عج) خليفه‌ي حق در ملك و ملكوت و مصداق آيه‌ي خلافت، داراي تمام صفات الهي ـ جز الوهيت ـ مظهر اسم اعظم، حامل تمام حقيقت قرآن و گوياترين آينه و تابلوي نمايشگر حق است. ولايت و حقيقت او حاضر و نافذ در تمام عوالم بوده، اركان اشياء مملو از وجود و حضور وي است. وجود او خلاصه و چكيده‌ي عالم است و آفرينش، شرح و تفصيل اوست.
