در این کتاب گزیده‌ای از یادداشت‌های 'فریدریش ویلهلم نیچه '( 1844ـ 1900) فیلسوف آلمانی در باب معرفت‌شناسی, فلسفه, حقیقت و فرهنگ فراهم آمده است . عناوین برخی از مباحث کتاب عبارت‌اند از :فرهنگ, فلسفه, یونانیان, تاریخچه کتاب فیلسوفات نیچه, در باب شوق به حقیقت, حقیقت و دروغ به مفهومی غیر اخلاقی, و فلسفه در زمان عسرت .مترجم در مقدمه کتاب می‌گوید' :نیچه نخستین کسی بود که دریافت نفس حقیقت و معرفت برای انسان مدرن مسئله ساز شده‌اند . نظریه او در مورد بی‌ارزش شدن حقیقت و معرفت در واقع بدین معناست که برای انسان مدرن آخر قرن نوزدهم, مسئله اصلی دیگر نه شناخت طبیعت (به سبک اسلاف قرن هفدهمی‌اش), که شناخت خود این شناخت است .از نظر نیچه حقیقت چیزی نیست جز استعاره‌ها و دروغ‌هایی که جامعه بر فرد تحمیل می‌کند .این دروغ‌ها ضامن بقای جامعه و فرد و از این رو برای هر دوی آنها مفید و سودمندند . ولی نیچه از سوی دیگر به وجود حقایقی مضر و مرگبار اشاره می‌کند, و در تفسیر خویش از تنش میان حقیقت و زیبایی تا آن جا پیش می‌رود که می‌گوید : اگر زیبایی و هنر نبود, آدمی در نتیجه اثرات مهلک حقیقت و میل به حقیقت نابود می‌شد...به لحاظ تاریخی و فرهنگی نیهیلیسم بی‌شک مهم‌ترین و بنیادی‌ترین مفهوم در تفکر فلسفی نیچه است .نظریه نیچه در باب نیهیلیسم, کل تاریخ تمدن غربی, یعنی تمدن سقراطی ـ مسیحی را در برمی‌گیرد و فی‌الواقع در حکم نقطه اوج نقد تبارشناسی نیچه از دست‌آوردها و ارزش‌های بنیادین این تمدن است .'