هدف نگارنده در این کتاب، عرضه‌ی درکی جدید از نظریه‌ی روان کاوانه‌ی فروید و ترسیم رابطه‌ی آن با بعضی از جریانات عمده در فلسفه‌ی معاصر است. به تصریح کتاب: 'فروید در توصیف امیدهایی که به فراروان شناسی داشت، خاطرنشان کرد که 'وقتی جوان بودم، تنها چیزی که آرزویش را داشتم ـ [کسب] معرفت فلسفی بود، و حال که از قلمرو پزشکی قدم به عرصه‌ی روان شناسی می‌گذارم، در مسیر نیل به این آرزو قرار گرفته‌ام'، فراروان‌شناسی پاسخ فروید بود به فرافیزیک، اسف‌انگیزترین پیامد رد فراروان شناسی فروید غافل ماندن از غنای فلسفی تفکر او و تحریف و مخدوش ساختن افق مفهومی‌ای است که فراروان شناسی به روی ما می‌گشاید. بدون دامنه‌ی وسیع چشم‌انداز فراروان شناسی، روان‌کاوی صرفا به یکی از شیوه‌های متعدد درمان با گفت و گو تقلیل می‌یابد و تنها وجه تمایزش مضامین عقده‌های ادیپ و اختگی می‌شود'.