'فره ایزدی' یکی از ارکان مهم آیین پادشاهی و لازمه قدرت و فرمانروایی و نمایانگر تایید الهی و موید مشروعیت حکومت بود. نویسنده در این تحقیق نمادهای مختلف و متعدد فر را از روی کتبیه‌ها، نقش سکه‌ها، حجاری‌ها، نقاشی‌های دوره اسلامی و اشعار و ادبیات فارسی شناسایی کرده، به بررسی سیر تحول این نمادها و مفاهیم و معانی و نشانه‌های مختلف می‌پردازد. مولف با استفاده از 118 تصویر، نشان می‌دهد که دیهیم اشکانی، دستار ساسانی، تاج، سربند و دنباله‌های باد وزیده آن، سه قوچ، دو بال، شمسه، گل آفتابگردان و نیلوفر از مظاهر فر هستند که پادشاهان در طول تاریخ و در دوره‌های مختلف از آن استفاده کرده‌اند. او معتقد است ویژگی‌ مهم فر، کم و زیاد شدنش (بر اثر پیروزی یا شکست) و امکان دسترسی همگان به آن بود. به نظر نویسنده از میان تمثیلات و تشبیهات که برای تجسم فر بیش‌تر به کار رفتند، هیچ یک به میزان تشبیه فر به خورشید، موثر نیفتاد. از همین جاست که فر وابسته به خورشید شد و نماد همگانی روحانیت و شمسه‌ای که پشت سر بودا، مسیح و پیامبران و پادشاهان می‌بینیم، چیز نیست جز نماینده‌ کوششی برای افزایش حرمت فر'.