پژوهش حاضر به شناسایی فردوسی و نقد و بررسی شاهنامه، نیز تاثیرپذیری فردوسی از آثار پیش از خود و اشعاری که در منسوب بودن آن‌ها به فردوسی محل تردید است، اختصاص یافته است. بر این اساس، نویسنده ابتدا خلاصه‌ای از داستان‌های شاهنامه را بازگو کرده، سپس می‌گوید: 'شاهنامه‌ی فردوسی از برای مردم ایران از سه لحاظ مهم است: اول این که یکی از آثار هنری ـ ادبی بسیار بزرگ است و از طبع و قریحه‌ی یکی از شعرای بزرگ قوم ایرانی زاده است و بر اثر همت و پشتکار و فداکاری او و بیست‌سال خون جگر خوردن او به وجود آمده است. دوم این که تاریخ داستانی و حکایات نیاکان ملت ایران را شامل است و درحکم نسب‌نامه‌ی این قوم است. سوم این که زبان آن فارسی است و فارسی، محکم‌ترین زنجیر علقه و ارتباط طوایفی است که در خاک ایران ساکنند'. وی سپس، سهم فردوسی را در استوار ساختن اساس زبان فارسی و حفظ قصه‌های قدیم ایران و ادبیات باستانی، بازگو می‌کند و با اشاره به تاثیرپذیری او از اشعار دقیقی، نیز شاهنامه‌ی منثور ابومنصوری، هنر فردوسی را در منظوم ساختن عبارات منثور شاهنامه‌ی منصوری و توصیفات و خیالات شاعرانه‌ی او می‌داند. 'اشعار مورد شک'، 'داستان‌های ایران قبل و بعد از شاهنامه' و درج ابیاتی از شاهنامه، از بخش‌های دیگر این پژوهش است.