از منظومه‌های کهن حماسی ایران, منظومه 'فرامرز نامه' است که در اواخر قرن پنجم سروده شده که شاعر آن ناشناس است. تنها دو نسخه ناقص از آن, یکی در کتابخانه ملی پاریس و دیگری در موزه بریتانیا موجود است که هر دو منتخبی از این کتاب به شمار می‌رود. نسخه تصحیح شده فعلی 1954 بیت دارد. گوینده فرامرز نامه نظیر دیگر داستان‌های حماسی ملی و اصیل بعد از شاهنامه به جز گرشاسب‌نامه اسدی سبک مستقلی ندارد, اما وفادار به سبک فردوسی در خط سبک حماسی شاهنامه است. در این منظومه روزی شاه ایران با پهلوانان در بزمی نشسته که ناگهان دادخواهی از راه می‌رسد و از ستمی که بر او رفته شکایت می‌کند. این نامدار فرستاده نوشاد شاه هند است و آمده تا از کیکاووس برای دفع دشمنان شاه هند یاری بجوید. دشمنان نوشاد عبارت‌اند از: یکی کناس دیو مردارخوار که هر ساله آمده و دختری را از شاه هند می‌رباید و تاکنون سه دختر او را ربوده است. دیگر کید شاه که از نوشاد 'باژگران' می‌ستاند. سه دیگرگرگی در بیشه مرزقون که به زبان آدمیان سخن می‌گوید و از این رو به نام گرگ گویا شهرت دارد. چهارم اژدهایی دژم و پنجم سی هزار کرگدن در بیشه خوم سار. از میان دلیران ایران نخست فرامرز است که خود را داوطلب می‌کند. سپس بیژن گیو نیز به او می‌پیوندد و هر دو به اتفاق گروهی از پهلوانان ایرانی به سوی هند رهسپار می‌گردند و......