جلد چهارم از مجموعه 'صد سال داستان نویسی ایران' مربوط به جریان داستان نویسی ایران از سال‌های 1370 تا 1347 شمسی است. به تصریح نویسنده: 'در صد سال داستان نویسی ایران ترسیم تصویری جامع از سمت و سوی حرکت ادبی یک قرن, از دیدگاهی تاریخی صورت گرفته است. یعنی, هر اثر را مرتبط با مجموعه ادبیات دوره سنجیده‌ایم. و به این نکته توجه داشته‌ایم که مجموعه ادبیات, البته با مولفه‌هایی از قبیل مسائل ایدئولوژیک و باورهای روشنفکری مسلط, با واقعیت‌های تاریخی ـ اجتماعی ربط می‌یابد. در عین توجه به خلاقیت فردی هر نویسنده و مسائل متن محورانه, جریان‌های ادبی را بر زمینه فرهنگی پیدایش و رشد آن‌ها بررسی کرده‌ایم‌؛ با این باور که در سنجش حیات ادبی, بدون توجه به وضع فرهنگی و اجتماعی, نوعی ناتمام حس می‌شود... همچون مجلدات پیش در این جلد نیز کوشیده‌ایم آثار پدید آمده در فاصله زمانی مورد نظر را در چند جریان اصلی و چهره‌نمای زمانه طبقه‌بندی کنیم‌؛ و چون ویژگی‌های هر دوره در آثاری با کیفیت‌های متفاوت بروز می‌یابد, ضمن تاکید بر فردیت خلاق هر نویسنده و تفاوت‌های موجود در دستاوردهای ادبی, با آشکار کردن همسانی‌های آثار گوناگون, خواسته‌ایم طرح‌های پنهان در نهضت حیات ادبی دوره را در معرض دید قرار دهیم'.