'زمان و حکایت' مشتمل بر سه کتاب, مستقل, اثر 'پل ریکور'است. 'دلمشغولی تمامی آثار این اندیشمند برجسته, فهم هستی از دریچه‌ای تازه, یعنی از دریچه تاویل متن, او را به پی‌جویی مناسبات ساختار و معنا و روابط پیچیده میان این دو سوق داده است. نگاه فلسفی به نقاط تلاقی و تماس ادبیات و فلسفه, تحلیل امکانات و ظرفیت‌های حکایت از رهگذر تامل در باب مقوله زمان و کاوش در باب نوآوری معناشناختی به مدد استعاره, شاکله‌های اساسی این اثر بزرگ را شکل داده است. در کتاب حاضر زمان‌مندی تجربه بشری و حکایت شدن این زمان, منجر به تلاقی شیوه تاریخی و شیوه داستانی حکایت می‌شود. به عبارت دیگر زمان در صورتی زمان بشری می‌گردد که به شیوه روایی بیان شود و حکایت وقتی گویاست که خصوصیات تجربه زمان‌مند را ترسیم کند. ریکور با استعانت از پدیدار شناسی زمان, تاریخ‌نگاری و نظریه ادبی حکایت داستانی ثابت می‌کند که حلقه میان راویانگی و زمان‌مندی دور باطل نیست. علاوه بر این ریکور با ارائه دو مقدمه مستقل, یکی نظریه زمان قدیس آوگوستینوس و دیگری نظریه پیرنگ ارسطو به ابداع نظریه خاص خود می‌رسد, مبنی بر این که حکایت شامل سه بعد 'تقلیدی' است؛ یکی نسبت به زمان زیسته, دوم نسبت به زمان خاص پیرنگ‌سازی و سوم در رابطه با زمان خوانش'.
