پرداختن به تعارض میان باورهای به دست آمده از جامعه‌پذیری نهاد روحانیت یا باورهای سیاسی هیات حاکمه از منظر جامعه‌پذیری سیاسی و دنبال کردن ردپای این تعارض در دو انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی موضوع کتاب حاضر است. در واقع نویسنده سعی می‌کند با بررسی نقش روحانیت در تحولات سیاسی-اجتماعی تاریخ معاصر ایران نقش این نهاد را در فرایند جامعه‌پذیری سیاسی در جامعه ارزیابی کند. نویسنده در این مسیر روحانیت را یکی از عوامل جامعه‌پذیری معرفی می‌کند. طرح یک چارچوب نظری از موضوع جامعه‌پذیری سیاسی که به بحران مشروعیت در نظام سیاسی منتهی می‌گردد، اصلی‌ترین مسئله‌ای است که نویسنده‌ی کتاب سعی می‌کند به آن بپردازد. نویسنده این فرضیه را مطرح می‌کند که روحانیت در مقام یکی از عوامل جامعه‌پذیری سیاسی موجب بحران مشروعیت نظام سیاسی در دو مقطع پیش از انقلاب مشروطه و انقلاب اسلامی گردیده است. وی همچنین با مروری بر حیات و اندیشه‌های رهبران روحانی انقلاب مشروطه مانند آیت الله محمد طباطبائی، آیت الله سیدعبدالله بهبهانی و آیت الله شیخ فضل الله نوری به بیان و توضیح جایگاه علمی آنان و اهم فعالیتهای سیاسی و اجتماعی آنان در راستای پایه‌ریزی یک فرهنگ سیاسی مبتنی بر مذهب شیعه می‌پردازد. نویسنده همچنین با معرفی زندگی‌نامه، اندیشه‌ها و مبارزات امام خمینی (ره) و مرحوم طالقانی، درباره‌ی روش‌های روحانیت در جامعه‌پذیری سیاسی جامعه در انقلاب اسلامی بحث می‌کند.
