در مجموعه حاضر, طی دو مجلد, خاطرات 'عبدالرحیم جعفری', بنیانگذار انتشارات امیرکبیر از زبان وی بازگو شده است. او در این خاطرات از دوران کودکی, بالندگی ورود به حوزه فرهنگی و نشر کتاب ـ همراه با روایاتی از زندگی افراد, دوستان, و شخصیت‌های فرهنگی ـ سخن گفته است. برای نمونه او می‌گوید: '.... دکتر معین بسیار حساس و زودرنج بود؛ ظاهرا آرام صحبت می‌کرد, ولی از کثرت کار همیشه عصبانی بود و تند تند راه می‌رفت. وقتی لبخند می‌زد و صدای خنده‌اش کمی بلند می‌شد, آدم خیلی خوشحال می‌شد که او سرانجام لبخند به لب آورده یا خندیده است. او که انتظار داشت سر کلاس درس شاگردانش و در 'لغت‌نامه' همکاران و کارمندانش به او احترام بگذراند, و الحق شایسته احترامی حتی بیش از این هم بود, توقعش از این بابت از کارگران حروفچینی و یا ماشین خانه و مدیران چاپخانه‌ها و متصدیان مربوطه دور از انتظار بود, چون آن‌ها به اخلاق و صفات و مراتب شخصیت و فضل و دانش این استاد بزرگ آشنا نبودند.در نتیجه من همیشه سعی می‌کردم با نصایح و تذکرات خود به کارگران و متصدیان مربوط بین آن‌ها و دکتر را التیام بدهم و هر وقت هر کدام از یک دیگر قهر می‌کردند وسیله آشتی‌شان را فراهم کنم'.