این کتاب، بخش پایانی یک منظومه‌ی سه‌گانه‌ی تربیتی است که نظرات موجود در کتاب‌های 'ذهن‌های خوب ساخته شده' و پیوستگی شناخت‌ها' را توسعه می‌دهد و ره‌آورد آن، آشکار ساختن هفت موضوع اساسی در آموزش است که از آن جمله است: 'نقاط کور شناخت: اشتباه و توهم'، 'اصول ضروری شناخت'، 'آموزش شرایط انسانی'، 'آموزش هویت زمینی'، 'رویارویی با شک'، 'آموزش مفاهمه' و 'اخلاق نوع بشر'. در مبحث نخست، نگارنده خاطرنشان می‌کند که شناخت شناخت باید به مثابه‌ی نخستین ضرورتی ظاهر شود که برای آماده‌سازی برای روبه‌رو شدن با خطرات دایمی ناشی از اشتباه و توهم که به طور مداوم روح انسانی را می‌آزارد به کار گرفته می‌شود؛ بر این اساس، شناخت شناخت، عبارت است از مسلح ساختن روح. هم‌چنین در مبحث دوم، لازم است روش‌هایی را آموزش داد که مخاطب بتواند ارتباط متقابل و تاثیرات دوجانبه‌ی میان اجزا و کل را در جهانی پیچیده درک کند. در مبحث سوم نگارنده نشان می‌دهد که از خلال رشته‌های کنونی، وحدت و پیچیدگی انسان‌ها را ـ با جمع‌آوری و سازمان‌دهی دانش‌های پراکنده در علوم طبیعی، علوم انسانی، ادبیات و فلسفه باز شناخت و نظایر آن ـ می‌توان نمایان ساخت. وی در مبحث چهارم خاطرنشان می‌کند که باید پیچیدگی بحران سیاره‌ای را که در سده‌ی بیستم بروز کرده است نمایان ساخت و نشان داد که تمامی بشریت، از این پس با مشکلات مرگ و زندگی مشابهی، دست و پنجه نرم می‌کنند. در مبحث پنجم تاکید شده که آموزش باید دربرگیرنده‌ی آموزش شک‌هایی باشد که در علوم فیزیک (میکروفیزیک، ترمودینامک، ستاره‌شناسی) علوم تحول زیست‌شناختی و علوم تاریخ نیز ظاهر شده است. در مبحث ششم (آموزش مفاهمه) مفاهمه وسیله و هدف ارتباط بشر معرفی گردیده و فهم یک‌دیگر، لازمه‌ی زیستن بر روی یک سیاره شناخته شده است. در مبحث پایانی نیز تصریح گردیده که آموزش باید با توجه به ویژگی سه‌گانه‌ی وضعیت انسانی که به طور هم‌زمان، شامل جامعه، خود، و نوع است. منجر به ایجاد 'اخلاق مردمی' شود.
