در اين كتاب كه با استناد به شرح زيارت جامعه‌ي كبيره و ديگر منابع نگاشته شده از لزوم نياز به امام در دوره‌ي غيبت سخن رفته است. به تصريح نگارنده: اگر جامعه‌ي بشري با رشد و بلوغ خود گام‌هاي رغبت، شكايت اجتماعي و استعانت اجتماعي را در نوردد، دست به دعا بردارد و از خالق هستي درخواست كند كه آن خورشيد از پس ابرها بيرون آيد، با آمادگي و مسئوليت‌پذيري خود و آماده كردن شرايط ظهور، رغبت خود را نسبت به امام زمان نشان دهد و هميشه دغدغه‌ي فرهنگ مهدويت را مطمح نظر خود بداند، با دعاي پيوسته‌ي خود به بلوغ بالنده‌ي مهدوي دست مي‌يابد. چنين انساني در زمينه‌هاي ظهور را فراهم مي‌سازد و هديه‌ي فرج را در دوران غيبت و ظهور، درك و دريافت مي‌نمايد، زيرا درك فرهنگ مهدويت و امامت آن عزيز و دعا براي فرجش، هم نعمت و گشايش دوران غيبت است و هم فرج و گشايش راه براي دوران ظهور و حضورش.