نگارنده در این پژوهش، فرآیند روی آوردن زنانه به مبارزات ضد استبدادی علیه رژیم حاکم را تبیین می‌نماید. براین اساس، وی تصویری کلی از حضور اجتماعی زن را از عهد باستان تا سال 1357 به دست می‌دهد. در این بررسی تاریخی، روشن گردیده که زنان در طول تاریخ به دلیل سلطه‌ی پدرسالاری، همواره سرنوشتی مشترک داشته و از وضعیت مطلوبی برخوردار نبوده‌اند. حتی مشارکت گسترده‌ی زنان در انقلاب مشروط، موفقیتی را برای آنان، حاصل نکرد و آنان هم‌چنان در حاشیه ماندند. با روی کار آمدن رضا خان نیز، سیاست‌های او به گروه کوچکی از زنان یاری رساند، اما از کسب حمایت اکثر زنان بازماند، زیرا آن سیاست‌ها بیش‌تر، زنان شهرنشین را متأثر ساخت. در حقیقت مشروطه را می‌توان سنگ بنای اعتراض به وضعیت موجود جامعه، از جمله مسائل زنان دانست. به تصریح نگارنده: 'هیچ یک از این گفتمان‌ها به زنان و مسائل آن‌ها به عنوان امری مستقل و دارای هویت ویژه نگاه نکرده‌اند. گفتمان مدرنیزاسیون، بیش‌تر به نقش زنان در مدرنیزاسیون، آن هم با تعریفی محدود و خاص پرداخته و گفتمان انقلاب اسلامی نیز تحقق وضعیت مناسب درباره‌ی زنان را محدود به براندازی حاکمیت نظام سلطه و طاغوت می‌داند. چنین نگرشی حتی در سال‌های اخیر نیز ملاحظه می‌شود، در جایی که برخی از روشنفکران اسلامی مسأله‌ی زنان را تا حدی قابل طرح می‌دانند که در چارچوب پروژه‌ی نوسازی توسعه‌ی سیاسی کشور قرار داشته باشد و اساسا هویتی مستقل برای مباحث و مسائل مبتلا به آنان، قایل نمی‌باشد'.
