مجموعه‌ی حاضر در هفت فصل تدوین شده است: 'پیشینه‌ی نمایش در ایران'، 'انواع نمایش‌های ایرانی'، 'تعزیه در ایران'، 'تقلید'، 'نوآوری در تئاتر ایران'، 'گزارش خان ملک ساسانی درباره‌ی ایران' و 'یک مکتب جدید تئاتری در ایران'. آن چه در این مجموعه می‌خوانیم بدین شرح است: 'با آن که برخی، یونان را خاستگاه تئاتر در جهان دانسته‌اند اما سرچشمه تئاتر در مشرق زمین و از جمله در ایران بوده است. آیین‌های ایرانی مانند 'سووشون' و مراسمی همچون 'میرنوروزی'، 'چمر (آیین شبیه‌سازی مردگان)' و ده‌ها نمونه‌ی دیگر، نشان دهنده‌ی ذوق ایرانیان در نمایشی کردن رخدادهای تاریخی است. بعد از دوره‌ی قاجار و آشنایی ایرانیان با تئاتر فرهنگ، ایرانیان توانستند هویت ریشه‌دار خود را به مرور بازیابند که سهم 'عبدالحسین نوشین'، در این میان برجسته‌تر از تلاشگران دیگر بوده است'.