آن چه در فصل اول این کتاب تبیین شده 'تفکر نیچه و مرحله بسط متافیزیک نیست انگارانه افلاطونی' است که نگارنده بر اساس آن اعتقاد دارد: 'تفکر نیچه, علی رغم اصرار بر نفی متافیزیک افلاطونی خود به نحوی اثبات آن است. اگر سقراط و افلاطون در آغاز تاریخ متافیزیک و فلسفه, با نفی ویرانگر اساطیر هومری به اثبات عالم مثالی و اتوپیایی خویش ابتدا کردند و آغازگر نیهیلیسم و نیست انگاری شدند نیچه نیز با نفی عالم افلاطونی و حقیقت و خیر و زیبایی مثالی و مفهومی جزمی فلسفه و متافیزیک یونانی, به نحوی حقیقت و خیر و زیبایی و ارزش‌های نیست انگارانه خود را اعلام کرد.... فصل دوم کتاب تفصیل مثال اول در مبانی نظری تفکر نیچه در باب هنر است. نیچه هنر را اراده به قدرت می‌دید که همه ارزش‌های جعلی کهن را نفی می‌کند تا ارزش‌های نویی تاسیس نماید. هنر چه در وجه زیبای حماسی آپولونی, پرده‌های حجاب رو در زندگی را پس می‌زند و آدمی را با اصل ذات خویش که اراده به قدرت است, آشتی می‌دهد و آدمی را از کین توزی و ایلغار به زمین و زمان رهایی می‌بخشد'.