کتاب حاضر دربردارنده‌ی مباحثی است در خصوص آداب، عقاید و عبادات مردم یهود با موضوعاتی از این دست: عقاید دینی اصلی، خاستگاه و نحوه‌ی رشد تفکر یهودی، رشد تفکرات جدید یهودی، سنت عرفانی یهود، هلاخا، زندگی دینی، سال دینی عید سال نو تا عید سایه‌بان‌ها و از حنوکاتاماه‌آو، کینساخانه و جماعت یهودی، گرایش و نهضت‌ها در یهودیت معاصر، و یهودیان و بیگانگان. به تصریح نگارنده: 'باید دانست که هیچ توافق عامی در درون یهودیت درباره‌ی محتوای چارچوب اعتقادی‌ای که برای دین درست و سنتی لازم است، وجود ندارند. تا دوران الاهی‌دانان قرون وسطی هیچ کوششی برای تدوین چنان چارچوبی صورت نگرفته بود و کل مساله‌ی اعتقاد در سیالیت قابل توجهی غوطه‌ور بود. میشنا گروه‌هایی از یهودیان را نام می‌برد که نصیب خویش از جهان آینده را از دست می‌دهند. یعنی کسانی که انکار می‌کنند تو را برخاستن مردگان را تعلیم کرده باشد: کسانی که منکر آسمانی بودن تو را می‌شوند و اپیکوریان یا لذت‌جویان بی‌اخلاق. حکیمانی دیگر، کسانی غیر از این‌ها را نیز به این فهرست، اضافه می‌کردند: آنان که برگره‌ها افسون می‌دهند و آنان که نام خدا را آن‌چنان که نوشته می‌شود، بر زبان می‌آورند. تلاش برای تعیین دقیق یک چارچوب اعتقادی، در واقع در قرن دوازدهم و با شرح ابن میمون برمیشنای یاد شده آغاز می‌شود. وی در آن‌جا سیزده اصل اعتقادی را برمی‌شمارد. هفت‌تا از این اصل‌ها درباره‌ی اعتقاد به خداست: وجود خدا، وحدت، غیرجسمانی بودن، و جاودانی او. تنها باید او را عبادت کرد. خدا افکار و اعمال انسان‌ها را می‌داند و پاداش می‌دهد و مجازات می‌کند. چهار اصل یا وحی مربوط‌اند: اعتقاد به نبوت، برتری موسی در سلسله‌ی همه‌ی پیامبران؛ تو را از خدا به موسی رسید و هیچ‌چیز نمی‌تواند جانشین تورا گردد و سرانجام دو اصل هم به آمدن مسیحا و به رستخیز ربط دارند. اما پدیده‌هایی که یهودیان متجدد امروز، با آن دست به گریبان‌اند از جنس دیگری هستند و سئوالاتی که به میان می‌آورند به مساله‌ی معنا مربوط می‌شوند. مساله این است که هرآموزه چه کل و چه بخشی از آن، چه مقدار تابع معنای حقیقی الفاظ متون است و یا به چه مقدار باید از مقولات جدید در تفسیر دوباره‌ی آن بهره برد. نهضت جدید بازسازی خواهان که در آمریکای شمالی در دهه‌ی 1920 بنیان‌ گذاشته شد، به جای سیزده اصل ابن میمون، سیزده معیار وفاداری یهودی را آورده است. استدلال این است که وفاداری یهودی را آورده است. استدلال این است که وفاداری دیگر نمی‌تواند موضوعی عقیدتی باشد. بلکه تجربه‌ی زندگی است که به وسیله‌ی میراث یهود، غنا یافته است'.