نویسنده در تحقیق حاضر تلاش کرده تاثیر انقلاب اسلامی ایران را بر نظریه های انقلاب بررسی کند. به نظر نویسنده 'انقلاب اسلامی موجب شد عناصری چون فرهنگ, دین, ایدئولوژی و رهبری که تا پیش از این در نظریه پردازی ها, چندان مورد توجه قرار نمی گرفت, به طور فعال در عرصه نظریه پردازی در حوزه انقلاب وارد شود'. کتاب در پنج فصل سازمان یافته است. فصل های اول و دوم, شامل کلیاتی است در خصوص مفهوم 'انقلاب' در حوزه جامعه شناسی و علوم اجتماعی, و مانند آن. انواع نظریه های انقلاب در حوزه جامعه شناسی انقلابات اجتماعی, به ویژه در قرن بیستم, تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در اواخر دهه 1970 میلادی, در فصل سوم بررسی شده اند. در فصل چهارم, تاثیر انقلاب اسلامی و نظریات انقلاب, همچنین برخی از نظریات جدیدی که با الهام از انقلاب اسلامی ایران و نیز انقلاب های آمریکای لاتین صورت بندی شده, بررسی می شود. در خلال این بررسی, مشخص می گردد که انقلاب اسلامی, موجب ایجاد نسل جدید و متفاوتی از نظریات و قوت یافتن رهیافت های فرهنگی در تبیین انقلابات اجتماعی شده است. به عقیده مولف مهم ترین تاثیر انقلاب اسلامی ایران در حوزه نظریه پردازی درباره انقلاب و تبیین انقلاب های اجتماعی, ایجاد رهیافت های فرهنگی در تبیین انقلاب است که این موضوع در فصل پنجم به تفصیل بحث می شود. در این فصل, ویژگی عمومی و اساسی رهیافت فرهنگی و نیز تحلیل های فرهنگی مطرح شده درباره انقلاب اسلامی ایران درج گردیده که عبارت اند از: تحلیل های جلال الدین فارسی, حمید عنایت, حامد الگار, ژان پیردیگارد, و الیویه روا. پایان بخش کتاب, نتیجه گیری از مباحث و فهرست منابع و فهرست اعلام است.