'سعی نویسنده در فصل اول, بر این است که بتواند تعریفی مشخص از دموکراسی ارائه دهد؛ ولیکن به دلیل نبود توافق کامل در بین دانشمندان در این زمینه, به تعریف و تبیین اصول بنیادین آن ـ یعنی آزادی, برابری و حاکمیت اکثریت ـ بسنده می‌کند. در فصل دوم, نگارنده با کشاندن بحث به جایگاه دینی آن, عناصری از متون دینی, سنت و سیره نبوی و تاریخ صدر اسلام را مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد... در فصل سوم به پیدایش روشنفکری و نوگرایی دینی در ایران و تطوراتی که در آغاز پیدایش داشته است, اشاره می‌کند. عمده مباحث کتاب در دو فصل چهار و پنج آمده است. نگارنده در فصل چهارم با تشریح و تبیین آرا و اندیشه‌های شش متفکر پیش از انقلاب ـ آیت الله طالقانی, مهندس بازرگان, علامه طباطبایی, دکتر شریعتی, آیت الله مطهری و امام خمینی... تنها مباحث و عناصری را که به هنجارها و ضوابط دموکراسی مربوط است بیرون کشیده آنها را نقد می‌کند. در فصل پنجم, مولف به تبیین روشنفکری دینی در ایران پس از انقلاب پرداخته, آرای دکتر سروش در باب حکومت دموکراتیک دینی را مورد بحث و بررسی قرار می‌دهد'.