با سقوط خلافت بنی‌امیه و قدرت‌گیری عباسیان در بغداد, در سرزمین‌های دوردست اسلامی, به تدریج حکومت‌های مستقل و نیمه مستقل محلی سربرآوردند. در افریقیه (شمال آفریقا) دولت‌هایی چون اغالبه, آل رستم, ادریسیان و طولونیان, تشکیل شد. حکومت ادریسیان با ایدئولوژی شیعه زیدی در سال 172 ه.ق, به رهبری شخصی به نام ادریس و با حمایت قبیله‌های بربر در افریقیه شکل گرفت. نویسنده مدعی است در این کتاب یافته‌های جدیدی ارائه کرده که به ابهامات پاسخ می‌گوید و داده‌های گذشته را مورد تردید قرار می‌دهد. او معتقد است که ظهور ادریسیان در منطقه شمال آفریقا براساس یک دعوت مخفی, سازمان یافته و هدایت شده, بر پایه تفکرات معتزلی بوده است. کتاب از سه 'باب' تشکیل شده است. باب اول با عنوان 'ایجاد حکومت ادریسیان' مشتمل بر چهار فصل است: 1 ـ شیعیان زیدی در شرق اسلامی, 2 ـ مغرب الاقصی اندکی پیش از ایجاد حکومت ادریسیان, 3 ـ دعوت زیدیه در سرزمین مغرب, 4 ـ تاسیس حکومت ادریسیان. باب دوم که 'سیاست داخلی ادریسیان' نام گرفته از دو فصل تشکیل شده است: 1 ـ مرحله نیرومندی, 2 ـ مرحله فروپاشی. در باب سوم طی سه فصل 'روابط خارجی ادریسیان' مورد بحث قرار می‌گیرد: 1 ـ سیاست در برابر حکومت‌های خوارج, 3 ـ سیاست ادریسیان در برابر امویان اندلس و فاطمیان. در پایان نتیجه‌گیری آمده است.