نویسنده در این پژوهش ابتدا با یادآوری اهمیت 'هماهنگی آوایی در شعر', دیدگاه 'موریس گرامون' (زبان شناس فرانسوی) را درباره ارزش و مفهوم القاگر واج‌های زبان تشریح می‌کند. (بنا به نظریه گرامون نه تنها نام آواها و تکرارها, بلکه در وضعیتی خاص واژه‌ها و واج‌های زبان نیز القاگرند.) وی سپس صحت و سقم, جهان شمول بودن یا نبودن نظریه‌های گرامون را در آثار مهدی اخوان ثالث مطرح نموده آن‌گاه واکه‌های القاگر در شعر اخوان ثالث را بررسی می‌کند. نگارنده معتقد است: '.... زیبایی شناسی زبان اخوان دارای چنان وسعتی است که واژه‌ها و ترکیب‌های تازه بسیار, حتی نام‌آواها, بیان کوچه و بازار و عبارات نادر و غریب آشنا, در شعر او وارد می‌شوند, باقی می‌مانند و گاه مانوس جلوه می‌کنند'. در بخش دوم کتاب, نخست, نظریه‌های 'رومان یاکوبسن' در زمینه شعر و زبان شعری مطرح می‌گردد؛ سپس با تکیه بر دیدگاه‌های وی, شعر 'هنگام' (از مجموعه 'از این اوستا') تحلیل و بررسی می‌شود.