ايرانيان از قديم‌الايام به فنون کشتى آشنائى کامل داشته‌اند گرچه اسامى فنون کشتى چنانکه بايد در جائى ضبط نشده و تاريخى در اين‌باره در دست نيست ولى جسته و گريخته از لابه‌لاى نوشته‌هاى نويسندگان مطالبى به‌دست مى‌آيد که مؤيد اين گفتار است و کشتى‌گيران اين سرزمين فني، و داراى فنون بسيار بوده‌اند. نکته قابل توجه اين است که فنون کشتى در ازمنه قديم به مراتب بيش از حال بوده زيرا لشکريان هنگام جنگ‌هاى تن به تن اکثراً کار آنها به گلاويز شدن و کشتى‌گيرى مى‌ريد پر واضح است که در چنين مواردى فقط منظور آن است حريف را هر طورى هست و امکان دارد از پا درآورد و کشت شايد هم نام کشتى از همين‌جا سرچشمه گرفته باشد. از اين‌رو در کشتى هر کارى مجاز بوده ولى اکنون فنون کشتى بايستى با مقررات بين‌المللى وفق دهد و حتى کوچک‌ترين ضربه‌اى نمى‌توان به حريف وارد ساخت و کشتى‌گيران اين عصر بايد کاملاً رعايت اين نکات را بنمايد بنابراين فنون کشتى قديم تفاوت فاحشى با فنون امروزى دارد.
فنونى که در گذشته به‌کار مى‌رفته برنده‌ترين حربه کشتى‌گيران اين عصر است و فهرمانان کشتى جهان با زدن يکى يا چند از آنها بر کرسى قهرمانى جهان جاى مى‌گيرند عموماً فنون ايرانى است منتها نام او را هر ملتى به زبان خود مى‌گويد.
فنون کشتى اغلب انواع مختلف ارد و مى‌توان هر يک از آنها را زا چپ و راست استفاده کرد. هر فنى بدلى مخصوص دارد که بدل‌کار با به‌کار بردن آن فن حريف را به آسانى رد مى‌کند گاهى هم او را به خطر انداخته تا نزديک افت مى‌برد و با اينکه اکثر فنون کشتى حکايت از قرن‌ها پيش مى‌کند هنوز اعتبار خود را از دست نداده و کماکان مورد استفاده است.