اِبْنِ صَبّاغ، نورالدین علی بن محمد بن احمد بن عبدالله (784- 855ق/1383-1451م)، محدث و فقیه مالکی. چنانکه از عبارت شاگرد وی سخاوی (5/283) برمیآید، خاندان او از افریقیه (سفاقس و غزه) بود، اما خود وی در مکه متولد شد و در همانجا رشد و کمال یافت. او در ادبیات، فقه و حدیث از استادانی چون عبدالرحمان فاسی، عبدالوهاب بن عفیف یافعی، جمال الدین بن ظهیره، سعد نووی، علی ابن محمد بن ابوبکر شیبی، محمد بن سلیمان بن ابوبکر بکری، جلالالدین عبدالواجد مرشدی، زین الدین مراغی بهره گرفت و از آنان اجازهٔ روایت یافت. خود نیز به سخاوی اجازهٔ روایت داده است. وی در مکه وفات یافت و در معلات مدفون شد (سخاوی، همانجا). آثار: مهمترین تألیف او کتاب الفصول المهمهٔ فی معرفهٔ احوال الائمهٔ است که در احوال و فضایل و مناقب امامان دوازده گانه با استفاده از برخی منابع کهن نوشته شده است. به همین دلیل این اثر نزد شیعیان از اهمیت ویژهای برخوردار است و بسیاری از مؤلفان شیعی چون محمدباقر مجلسی در بحار الانوار از آن استفاده کردهاند. مطالب این کتاب و نحوهٔ نگارش آن، یه خصوص عناوینی که مؤلف به امامان شیعه داده است، حکایت از شیعی بودن وی دارد، با اینهمه غالباً چنین نسبتی را نادرست میدانند. کتاب مذکور در 1303ق در تهران و در 1370 و 1381ق در نجف با مقدمهٔ توفیق الفکیکی به چاپ رسیده است. اثر دیگر ابن صباغ تحریر المنقول فی مناقب امّنا حواء و فاطمهٔ البتول است که نسخهای از آن در کتابخانهٔ ملی پاریس (دوسلان، موجود میباشد. افزون بر این دو، کتاب العبر فی من شفّه النظر نیز به او نسبت داده شده است (سخاوی، همانجا).