اِبْنِ شُقَیْر، ابوالفتح شرف الدین نصرالله بن عبدالمنعم بن نصرالله ابن حواری تنوخی دمشقی (604 -673ق/1207-1274م) محدث و ادیب حنفی مذهب. یونینی درگذشت او را در 683ق دانسته است (تقیالدین، 974). وی در دمشق زاده شد و در همانجا علم آموخت و سپس به قصد شنیدن حدیث به مصر و بغداد سفر کرد (ابن ابی الوفاء، 2/197؛ تقیالدین، همانجا). از مشایخ او در حدیث ابوالفتح بکری و داوود بن مُلاعب و از راویان او دمیاطی، ابن خباز، دواداری و قاضی القضاهٔ ابن صصری را میتوان نام برد (ابن شاکر، 4/186). ابن ابی الوفا او را ثقه شمرده است. لازم به ذکر است که ابن عماد (5/341) او را حنبلی دانسته است که درست به نظر نمیرسد. ابن شقیر در 659ق/1261م که ابن خلکان به قاضی القضاتی دمشق منصوب شد (نک: ابن خلکان، 7/258) اوقاف مدرسه را در دست داشته و همین امر موجب بروز اختلافی بین آنان شده است. او در اواخر عمر مسجدی در دمشق در حوالی «طواحین الاشنان» بنا نهاد (ابن شاکر، همانجا). دست نوشتهای از وی در پایان کتاب الذریهٔ الطاهرهٔ (دولابی، 169) وجود دارد که آن را در 669ق/1270م در همان مسجد نوشته است. ابن شقیر ذوق شاعری نیز داشته است (نک: ابن بی الوفاء، ابن شاکر، همانجاها؛ ابن عماد، 5/341-342). وی در دمشق درگذشت (تقیالدین، همانجا). آثار: به گفتهٔ ابن شاکر (همانجا) او دارای آثار متعددی است، اما تنها عنوان دو کتاب او یاد شده است: 1. مختصر کتاب الفتن اثر نعیم بن حمّاد، که نسخهٔ خطی آن در کتابخانهٔ ظاهریه موجود است GAS,) )؛ I/105 2. کتاب ایقاط الوسنان، در فضیلت شام که نسخهای از آن به خط مؤلف نزد ابن شاکر (همانجا) موجود بوده است.