اِبْنِ سُکَّری، عمادالدین عبدالرحمانبن عبدالعلیبن علی (553 - شوال 624ق/1158- اکتبر 1227م) فقیه و قاضیالقضاهٔ شافعی مصری. از زندگانی او اطلاع دقیقی در دست نیست جز این که نوشتهاند وی نزد شهابالدین طوسی و ظافر بن حسین فقه آموخته و از کسانی چون ابراهیم بن سماقه و ابوالحسن علی بن خلف کوفی و دیگران روایت کرده است (ذهبی، 3/193؛ سبکی، 8/170). ابن سکری در قاهره مقام قاضیالقضاتی داشت و خطیب جامعالحاکم در آن شهر بود (ذهبی، سبکی، همانجاها). وی یکی از قضات را به نام عبدالرحمان نویری، از آن جهت که در محاکمات قضایی براساس مکاشفات خود عمل میکرد از مقام قضا برکنار کرد. او خود نیز پس از مدتی از منصب قاضیالقضاتی برکنار شد و گفته شده که علت آن امتناع وی از درخواستی بود که راجع به قرض گرفتن اموال ایتام از او شد (سبکی، همانجا). وی به همراه فخرالدین ابن معلم از جانب الملک الناصر محمد ابن قلاون صالحی (حاکم مصر) مباشرت مخارج تعمیرات مسجد جامع ناصری را به عهده داشت و در مدرسهٔ تقویّه تدریس میکرد (ابن دقماق، 1/76، 94). از شاگردان وی در هیچیک از مآخذ سخنی نیست. سبکی یکی از نظرات فقهی او را که ابن رفعه در کتاب المطلب خود نوشته، بیان کرده است (8/171). آثار: در منابع تنها این 3 اثر به وی نسبت داده شده است: شرح صحیح مسلم (حاجی خلیفه، 1/558)، حواشی بر کتاب مشهور الوسیط و تألیفی در مسألهٔ دور (سبکی، 8/170؛ اسنوی، 2/67).