اِبْنِ رَبْوه، ناصرالدین محمد بن احمد بن عبدالعزیز قونوی دمشقی (679 -764ق/1280-1363م)، اصولی و فقیه حنفی و ادیب. ابن تغری بردی (11/83) سال وفات او را 765ق ذکر کرده است. اصل او از قونیه بود، ولی خود وی در دمشق متولد شد (ابن رافع، 2/257؛ ابن ابی الوفاء، 2/15). هدایهٔ مرغینانی را نزد رضیالدین ابراهیم بن سلیمان منطیقی خواند و در 721ق از او اجازهٔ افتاء گرفت (همو، 2/16). همچنین نزد علاءالدین علی بن بلبان فارسی و صدرالدین علی حنفی دانش آموخت. در 759ق به قاهره رفت و مدتی در آنجا اقامت گزید. سپس عازم مکه شد و همانجا ماند تا مناسک حج را به جای آورد. آنگاه به شام آمد و تا پایان عمر در آنجا اقامت کرد (همانجا؛ لکهنوی، 159). وی در مدرسهٔ مقدمیهٔ دمشق تدریس میکرد و خطابت مسجد جامع یلبُغا را نیز بر عهده داشت (ابن کثیر، 14/300؛ ابن حجر، 5/56)، ابن ربوه به برهانالدین انباسی اجازهٔ افتا داده است (نعیمی، 667 - 668). آثار: 1 و 2. قدس الاسرار، که اختصاری است بر المنار نسفی در اصول فقه؛ نیز شرح المنار (ابن رافع، ابن ابی الوفاء، همانجاها؛ حاجی خلیفه، 2/1824). در کتابخانهٔ خدیویه (خدیویه، 2/251؛ قس: نسخهای تحت عنوان شرح علی قدس الاسرار موجود است که اشارهای به شارح آن نشده است؛ 3. الدر المنیر فی حل اشکال الکبیر (ابن ابی الوفاء، 2/15) که شرح کتاب الجامع الکبیر محمد بن حسن شیبانی است (حاجی خلیفه، 1/570)؛ 4. المواهب المکیهٔ فی شرح فرائض السراجیّهٔ (ابن ابی الوفاء، 2/16)، که شرح کتاب فرائض سراجالدین سجاوندی است (حاجی خلیفه، 2/1247)؛ 5. تکملهٔ الفوائد، که تکمیل حاشیهٔ جلالالدین عمر بن محمد خبازی (د 691ق) بر کتاب الهدایهٔ مرغینانی است (همو، 2/2033).