اِبْنِ بَرّی، ابوالحسن علی بن محمد بن علی بن محمد بن حسین رباطی مالکی (ح 660 -731ق/ح1263-1331م)، لغوی و مقری. از زندگی وی اطلاع چندانی در دست نیست. در تازه، یکی از شهرهای مراکش زاده شد (کنون، 1/219). علوم اسلامی عصر خویش را به خوبی فراگرفت و در قرائات مختلف قرآن استاد شد، و بعد از آنکه مدتی در محکمه عنوان شاهد عدل داشت، مسئول دیوان انشاء «تازه» شد و تا هنگام مرگ در این سمت باقی ماند ( 2 EI). آثار او بدین قرار است: 1. الدرر اللوامع فی اصل مقرأ الامام نافع، که در 697ق/1298م تألیف آن را به پایان رسانیده است. این اثر ارجوزهای است درباره قرائت نافع در 242 بیت، که بارها در قاهره و تونس در جزو مجموعههای مربوط به علوم قرآنی چاپ شده است (همانجا)، و نسخههایی خطی از آن در کتابخانههای مختلف جهان وجود دارد؛ 2. فی مخارج الحروف، ارجوزهای در 30 بیت که نسخه خطی آن در کتابخانه سلطنتی برلن موجود است ( آلوارت، شم 548 )؛ 3. الکافی فی علم القوافی که بغدادی به او نسبت داده است (2/259؛ قس: کحاله، 7/221).