اِبْنِ بُذوخ، یا بدوح، ابوجعفر عمر بن علی بن البذوخ قلعی مغربی (د 576ق/1180م). ابن بذوخ در اواخر سدهٔ 5 ق در یکی از قلعههای مغرب زاده شد و از این رو به قلعی شهرت یافت (لکلرک، .(II/40 در جوانی به دمشق رفت و با مطالعهٔ کتب پزشکی از نظرات پزشکان بزرگ پیشین مانند بقراط، جالینوس، دیسکوریدس و ابن سینا، در شناخت بیماریها و درمان آنها آگاهی یافت. وی در محلهٔ لبادین دمشق دکان عطاری گشود که در آن نسخه میپیچید و ترکیبات دارویی چون قرص، حب و گرد میساخت و بیماران را نیز میپذیرفت. ابن بذوخ ادویهٔ مفرده و مرکبه را خوب میشناخت. وی در پایان زندگی ناتوان گردید، چنانکه از حرکت بازماند. با اینهمه او را بر تخت روان به دکانش میبردند و همچنان به کار میپرداخت، اما پس از چندی بینایی خود را نیز از دست داد و خانه نشین شد. ابن بذوخ به علم حدیث آشنایی داشت و شعر نیز میسرود. ابن ابی اصیبعه ابیاتی از دو قصیدهٔ وی را، یکی در مرگ و معاد و طلب آمرزش و دیگری در تمجید از کتب جالینوس نقل کرده است (3/257- 258). وی بیش از 80 سال زیست و در دمشق درگذشت. از تألیفات او ارجوزه در شرح فصول بقراط، ارجوزه در شرح کتاب تقدمهٔ المعرفهٔ بقراط، کتاب ذخیرهٔ الالباء المفرد فی التألیف عن الاشباه و حاشیه بر قانون ابن سینا را بر شمردهاند (همو، 3/258). حاجی خلیفه، کتاب پزشکی دیگری را با عنوان لطائف الانوار به وی نسبت میدهد (3/1552). از سرنوشت تألیفات او اطلاعی در دست نیست.