اِبْنِ نَحّاس، محییالدین احمد بن ابراهیم بن محمد دمشقی دمیاطی، (د 814ق/1411م)، فقیه حنفی، که بعدها به مذهب شافعی گرایش یافت. به گفتۀ سخاوی (1/203) وی ظرایف ریاضی را از طریق محاسبات هندسی به دست میآورد و آثاری در این زمینه نوشت که امروزه حتی نامی از آنها در دست نیست. در منابع چندان اطلاعی دربارۀ زندگی و تحصیلات او داده نشده، جز آنکه میدانیم وی در دمشق زندگی میکرد و با حملۀ سپاه تیمور لنگ به دمشق در 803ق/1401م به مصر فرار کرد و نخست به شهر مَنزله رفت و مورد احترام اهالی آن قرار گرفت و سپس در دمیاط اقامت گزید (همانجا). از شاگردان وی تنها به محمد بن حسن بدرانی اشاره شده که کتاب مشارع الاشواق او را روایت کرده است (همو، 1/204). از ابن نحاس در مناب به عنوان فقیهی مبارز و سلحشور نام برده شده که در جهاد بر ضد مهاجمان مسیحی جنووا شرکت فعال داشت. مسألۀ جهاد مورد توجه خاص او بود، تا جایی که اثر مشهور خود را با عنوان مشارع الاشواق الی مصارع العشاق در همین زمینه تألیف کرد. ابن نحاس در نبردی که میان اهالی دمیاط و مهاجمان در گرفت، فرماندهی نیروهای مردمی را به عهده داشت و در همان نبرد کشته شد (ابن حجر، 7/24-25). دو اثر زیر از آثار او به چاپ رسیده است: 1. تنبیه الغافلین عن اعمال الجاهلین و تحذیر السالکین من افعال الهالکین، که در 1309 و 1313ق در قاهره منتشر شده است. چاپ جدیدی از آن نیز در بیروت به کوشش عمادالدین عباس سعید در 1987م انتشار یافته است؛ 2. مشارع الاشواق الی مصارع العشاق و مثیر الغرام الی دارالسلام، که دربارۀ جهاد و مجاهدان است و در 1272، 1290 و 1325ق در قاهره و همچنین در 1806م ترجمۀ آلمانی آن توسط فونهامر پورگشتال در لایپزیک به چاپ رسیده است. این اثر توسط باقی افندی با عنوان فضائل الجهاد به ترکی ترجمه شده و در 1251ق در بولاق چاپ شده است. نیز خلاصهای از آن که توسط خود ابن نحاس تهیه شده، در 1242 و 1251ق در بولاق مصر به چاپ رسیده است. تنها اثر خطی که از ابن نحاس در دست است، با عنوان بیان المَغنَم فی الوِرد الاعظم است که نسخ متعددی از آن در کتابخانههای مصر (دارالکتب، 1/115) و قاسم محمد رجب در بغداد (عواد، 6) مضبوط است. سخاوی (1/203)، حاجی خلیفه (1/348) و زرکلی (1/87) آثار دیگری را نیز بدو نسبت دادهاند.