اِبْنِ مُنَیّر، ابوالعباس ناصرالدین احمد بن محمد بن منصور بن قاسم بن مختار جُذامی جَروی (3 ذیقعدهٔ 620 - اول ربیعالاول 683ق/28 نوامبر 1223- 18 مهٔ 1284م)، فقیه مالکی، مفسر، خطیب و قاضی اسکندریه. وی در اسکندریه زاده شد (ابن فرات، 8/12) و همانجا نزد پدر خود و ابوبحر عبدالوهاب ابن رواج و یوسف ابن مخیلی حدیث فراگرفت (صفدی، 8/128). او به فراگیری علوم دیگر نیز علاقه داشت، چنانکه در فقه مختصر ابن حاجب را آموخت و بعدها با مؤلف آن دیدار داشت و از وی اجازهٔ افتا گرفت (ابن فرحون، 1/244- 245). او در رشتههای گوناگون از فقه و اصول، علوم قرآنی و ادبیات عرب مهارت داشته و شخصیت علمی و اجتماعی وی مورد ستایش مؤلفان قرار گرفته است (ذهبی، العبر، 3/352؛ ابن شاکر، عیون، 9/409، فوات، 1/149؛ ابن فرحون، 1/243-244). ابن منیر در مدارس متعددی از جمله در جامع جیوشی تدریس کرد (سیوطی، 1/384)، ولی در منابع، از شاگردان وی تنها شمار اندکی چون ابن راشد قفصی و ابوحیان نام برده شدهاند (همانجا؛ مخلوف، 188). ابن قرمس نیز به گفتهٔ خویش مشیخهٔ ابن منیر را استخراج نموده و نزد خود وی قرائت کرده است (ابن فرحون، 1/244). ابن منیر در دوران زندگی خود مناصب مختلفی داشته، چنانکه مدتی تصدی «دیوان نظر» را به عهده داشت و در 651ق به نیابت از قاضی ابن تنسی به قضا پرداخت. در 652ق مستقلاً به این مقام منصوب شد و در ضمن عهدهدار مقام خطابه نیز گردید. اما در 680ق بر اثر سعایت جمعی از دشمنانش نزد سلطان از این مقام برکنار شد. وی پس از برکناری به قاهره رفت و نزد امیر علمالدین شجاعی و سلطان قلاوون صالحی از خود دفاع کرد و بار دیگر به قضای اسکندریه منصوب شد، ولی دیری نپایید که مجدداً معزول گردید (ابن فرات، همانجا؛ ابن شاکر، عیون، همانجا؛ ابن فرحون، همانجا). ابن منیر در 63 سالگی در اسکندریه درگذشت و در مقبرهٔ پدرش در جامع غربی به خاک سپرده شد (ابن فرات، همانجا؛ ذهبی، دول، 381). مسجدی که وی در آن مدفون شده، هم اکنون باقی است و به جامع المنیر معروف است. ابن منیر دارای آثار متعددی بوده که از آن میان تنها الاتصاف فیما تضمنّه الکشّاف من الاعتزال، بارها از جمله در 1966م در حاشیهٔ الکشاف زمخشری در قاهره به چاپ رسیده است. ابن منیر این کتاب را در عنفوان جوانی نوشته و کسانی چون عزالدین ابن عبدالسلام و شمسالدین خسروشاهی بر آن تقریظ نوشتهاند (ابن فرحون، 1/245). دو اثر وی نیز به صورت خطی موجود است: 1. البحر الکبیر فی نخب التفسیر، در تفسیر قرآن که نسخههایی از آن در کتابخانهٔ گوتا ( پرچ، شم و دارالکتب مصر (سید، 1/21) موجود است؛ 2. تحریر التنزیه و تحذیر التشبیه، در مبحث صفات الهی که نسخههایی از آن در برلین ( آلوارت، شم و در حلب ( المنتخب، 223-224) یافت میشود (برای عناوین دیگر آثار او، نک: ابن شاکر، فوات، 1/149؛ ابن فرحون، همانجا؛ حاجی خلیفه، 1/82، 136، 517؛ بغدادی، 2/577). گویا خطب ابن منیر در دیوانی گردآمده بود (نک: ابن شاکر، همانجا). برخی از اشعار او نیز در منابع نقل شده است (ابن شاکر، همانجا؛ صفدی، 8/129؛ مقریزی، (1(2)/553 -554).